බොහෝ පෙම් කවි
ලියු පසුවද සියුම් කැපුමක් මෙන් රැදී
නොලී කවියක් තිබිය නොහැකිද
හදේ යම් රිදුමක් දිදී
තියුණු රුදු සෙත් ලෙසින් සැමරුම්
සෙමෙන් පාරන මුත් ඇණි
සිදිනු හැකිවෙද කෙලෙස කිකලෙක
එවන් හද පාරන බැමි...
ඉතින් එබැවින් නවතිමී...
හදින් පිටමන් නොකරමි...
නෙතින් ගිනිගත් හදින් තැවෙමින්
දරා ඉමිහිරි වේදනාවන්
පෙමින් සගවා තබා ගන්නෙමි
නොලී ඒ ගීතිකාවන්
සදාකාලික තැවුල් පොදියක
රැදී හද පෙලුවත් නිතී
ලියා අවසන් කවක් කෙලවර
මැකී වියැකී යා නොදී...
ඉතින් එබැවින්
නවතිමී...
හදින් පිටමන්
නොකරමී......
මම සිංදුව නතර කරලා දැම්මේ සිංදුවේ පද ඕනවට වඩා හිතට වැදුනොත් අදත් මට නින්දක් නැති වෙයි කියලා බයෙන්..
බැල්කෙනියට වෙලා සිංදුවක් අහ අහ චිත්‍රයක් අඳිමින් හිටිය මම ඒක නතර කරලා වටපිට වැලුවේ සීතල හුලන් පාරක් මාව වෙලා ගනිද්දී..
ඒ සනීපෙට වෂී වුන මම චිත්‍රය කොලය අමුනලා තිබ්බ බෝඩ් එක පැත්තකින් තියලා බැල්කෙනියේ ගැට්ටට බර වුනේ ගෙවල් දෙක තුනකට එහයින් පේන පන්සල පැත්තෙන් ආපු හඳුන් කූරැ සුවඳින් පපුව පුරව ගන්න ගමන්..
ඇඳන් හිටිය නෙතිල් අයියාගේ පරන ෂර්ට් එක නහයට තද කරන් හොඳ හුස්මක් ගත්තා..
අවුරැදු ගානක් ගිහිල්ලත්...තාමත් එයාගේ සුවඳ ඇදුමේ තියෙනවා..
හිතට පොඩි වෙහෙසකාරී බවක් දැනෙන කොට එදා එයා අන්තිම පාරට ගුලි කරලා තිබ්බ මාලේ අතට අරන් බැලුවේ එදා නිවිලා ගිය දිස්නය ආපහු ඒ විදිහටම මාලේ තියෙන විදිහ දිහා මම අසාවෙන් බලන් ඉන්න කොට..
ඒත් එක්කම ඒ දවසේ මතකයන් එක්ක මගේ හිනාව මැකිලා ගියා..
අවුරැදු ගානක් ගිහිල්ලත් තාමත් මම ඒ මතක වලින් දුක් විඳින විදිහ දන්නේ මම විතරයි..
YOU ARE READING
HUNTING PAST ✓
Non-Fiction❝ ඇයි ඔයා අඬන්නේ ?..... ඔයාට අඩන්න බැරි නිසා...... ❞ ⚠️ Trigger warning: This story contains content that may be distressing to some readers, including themes of sexual assault, drug use, and various mental health issues. Please proceed with cautio...
