Our Lifeless Love (Ongoing)

Chapter Sixty one

If only I could trade my life for my mother's life I would really trade it. If only I could exchange my power for my mother's life, I would do it. When she died I felt like something inside me died with her. I feel so empty and tired. My life become meaningless.

I thought I would have a complete family, we will support each other, love and be happy in this world together.

I always feel left out when I was just a kid because all my classmates have their dad and mom with them. They have a father who's competing for them, a father who will be with them. I always envy them and even though my mom is there ready to prove everyone that I don't need a father 'cause she's there to be my 2 in 1.

I always feel something is missing, that my life is not complete. I love how strong mom is, I admire how she tried her best to give me the life that she thinks I deserve.

But can you blame me?

Can you blame me for looking a father?

I love my mom so much but I just feel incomplete without a father.

When my father appeared; I was so happy, it feels like my world start to turn around. I thought that I will live with my parents, that finally I am no longer belong to those broken family, that my family is with me now.

"Saijale"

Lumuhod rin si ama gaya ng ginagawa ko at tumitig sa akin ngunit nanatiling nakatingin ang mga mata ko kay mommy. Nakatakip ng clear glass ang katawan niya, malamig ang hinihigaan niya dahil ginamit ko ang kapangyarihan ko upang manatiling buo ang kaniyang katawan. I use magic to fix her face, make the wounds dissapear. She looks beautiful.

Para lang siyang natutulog.

"Kailangan mong kumain, anak ko" malambing na sambit ni ama. Nanatili akong tahimik at hindi gumagalaw "Isang buwan ka ng nakaluhod dito, ni' hindi mo kinakain ang mga dinadala sayo ng mga katulong at ayaw mo ring uminom ng pangpalakas. Hindi masasayahan ang iyong ina sa ginagawa mo sa iyong sarili"

"Hindi ako nagugutom, ama"

"Ngunit kailangan mo pa ring kumain, Saijale"

Hindi na ako sumagot pa. Binalot kami ng katahimikan hanggang sa may dumating na isang kawal, ang tanging kawal na pinagkakatiwalaan ni ama.

"Master, mahal na prinsesa" yumuko ito "Master, dumadami na ang namamatay sa sakit, hindi na rin naubos ang mga nilalang sa labas na nagmamakaawa upang tulungan ninyo."

Doon lang ako nag angat ng tingin. Bumuntong hininga ako at tumayo ngunit agad na nanlambot ang aking mga tuhod. Buti nalang at agad akong nasalo ni ama kung hindi ay baka kanina pa ako bumagsak sa sahig.

"Anak?" Nag aalalang tanong niya.

Bago pa ako makapag salita ay nakaramdam ako ng panghihilo at sa isang iglap ay nag dilim ang aking paligid. Ngunit kahit nakapikit ako ay naramdaman ko ay pag buhat sa akin ni ama. Hanggang sa tuluyan na nga akong hinablot ng kadiliman.

"Saijale..."

Nagmulat ako at natagpuan ang aking sarili sa gitna ng dagat. Isang bato lang ang inaapakan ko. Walang kahit na ano ang makikita, kahit isda o mga puno ay hindi ko makita sa lugar na ito.

Anong panaginip nanaman ba ito?

"Saijale"

Napaatras ako nang makita ang babae sa aking harap. Nakasuot ito ng asul na toga. Nakakasilaw ang puti nito ngunit kitang-kita ang kagandahan at ka sexyhan niya. Hindi rin basta basta ang kaniyang mga mata dahil nag uumapaw doon ang awtoridad at kapangyarihan.