KARANLIK LORD

40

Uyarı:Bu hikayedeki tüm karakterler hayal üründür.+18 niteliğinde olup büyük ölçüde şiddet içerir.Başlayacak olanlar lütfen bunu dikkate alıp öyle başlasınlar.Psikolojisi sağlam olanlara ithafen...

Bu bir delinin iyileşme hikayesi değil aklı olanların delirmesinin hikayesidir...

Bölüm 40:

"Bir kalbim olduğunu iddia eden ilk insansın."

🔱 KEYİFLİ OKUMALAR 🔱

Düşüyorum...

"Milena" ismim zihnimin her yanında yankılanıyor.

"Milena !" Duyduğum kuvvetli ses beni sarsıyor.
Rüyamda gördüğüm ve kim olduğunu bilmediğim şahıstan korkarak uzaklaştığım an ayaklarımın kaydığını ve düştüğümü hissetmiştim.

"Milena uyan !" Gözlerim beynimin aldığı komutla bir anda ardına kadar açıldığında derince nefes aldım.Yattığım yerde doğruldum ve üzerimdeki çarşafı kenara attım.Ellerimi yatağın iki yanına bastırarak soluklanırken önüme doğru bir bardak uzandı.Kafamı kaldırıp baktığımda Aragorn'u gördüm.Su uzatıyordu.
Elinden alarak suyu titreyen ellerimle başarısızca içtim.Ne zaman bu rüyayı görsem elim ayağım birbirine dolandırdı.Ama şimdi ki çok daha farklıydı.Korkmamın nedeni görmeyi başaramadığım o beyaz adam değildi. Korkmamın asıl nedeni ondan uzaklaştımda ruhumda açılan koca delikti.Sanki ondan ayrıldığım anda darmadağın olmuştum ve uçurumdan aşağıya fütursuzca yuvarlanmaya başlamıştım.

Bardağı dudaklarımdan çekip nefesimi düzene soktuğumda aklıma geldi.Aragorn buradaydı.
Beni terleten saçlarımı geriye attım ve ona baktım.Çıplak ve bezlere sarılı olan göğsüyle karşımda duruyordu.

"Delirdin mi sen ? Neden burdasın ?" Dedim telaşla.

"Çığlıkların ninni gibi değil." Gülümseyerek söylediği bu cümle aslında onu rahatsız ederek uyandırdığımı anlatmak istiyordu.Yutkundum ve konuştum.

"Aragorn, kalbinin hemen altında elimin sığabildiği bir delik var." Dedim.Daha nasıl açıklanırdı bilmiyordum.Gülümsemesi genişledi.Ardından pencereme ilerledi.Kapalı olan perdeyi açtı.O an anladım ki güneşin doğmasına çok az bir zaman kalmıştı.Bana baktı.Ve gülmeye başladı.Hiçbir anlam çıkaramadığım gülüşüne bakarken onun kahkaha katsayısı gittikçe artıyordu.Merak ediyordum.Neye gülüyordu ? Üzerime baktım.
Aslında gülünecek bir şey yoktu.

"Neden gülüyorsun ?" Diye sordum sonunda.
Belki benimle paylaşarak beni aydınlatabilirdi.
Yavaşça gülüşü soldu yüzündeki tebessüm silinmeden kaşlarını çattı.

"Hiiç..." dedi i'yi uzatarak.

"Yalnızca bir kalbim olduğunu iddia eden ilk insansın." Diye de devamını getirdi bu oldukça komik bir durummuş gibi.Sonra tekrardan güldü ve kafasını iki yana salladı.Her neyse der gibiydi.Yavaşça bana yaklaştı.Yatağımın ucunda durduğunda ona bakıyordum.

"Ayağını çekersen oturacağım." Dedi.Ayaklarımı kendime doğru çektim ve oturması için yanımda yer açtım.Bana bakar şekilde oturduğunda göğsündeki bandajlara uzattı elini ve acımasız bir şekilde onları çıkarıp yatağın dibine attı.Bunu hızlıca yapması benim canımı yakmıştı.Yarasıyla tekrar göz göze gelmek hoş değildi.Pencereden tarafa doğru baktı.