KARANLIK LORD

42

Uyarı:Bu hikayedeki tüm karakterler hayal üründür.+18 niteliğinde olup büyük ölçüde şiddet içerir.Başlayacak olanlar lütfen bunu dikkate alıp öyle başlasınlar.Psikolojisi sağlam olanlara ithafen...

Bu bir delinin iyileşme hikayesi değil aklı olanların delirmesinin hikayesidir...

Bölüm 42:

"Seni bir kez öldürdüm.Bunu bir kez daha değil birçok kez daha yapabilirim."

🔱 KEYİFLİ OKUMALAR 🔱

5 saat sonra:

Gözlerim yaklaşık yarım saattir tıpkı bedenim gibi kıpırtısız olan ayaklarımdaydı.Yerleşmiş olduğumuz otelin yumuşak yatağının kenarında sessizce oturuyor ve düşünüyordum.
Vicdanım beni içten içten kemiriyordu.
Yüzümde kan olmamasına rağmen o damlayı hissediyordum.Kendimden utanıyordum ve kendime acıyordum.
İyi olmaya çalışırken her şeyin çok daha kötüye gidiyor olmasından büyük bir acı duyuyordum.Ve her zaman ki gibi keşke diyordum.Keşke birisi beni sertçe sarssa ve her şeyin bir kâbus olduğunu anlatsa.

"Yıkanmanı söylemiştim." Aragorn'u otorite dolu sesi ile kafamı ona çevirdim.
Dimdik duruyordu karşımda.Bugün olanlardan etkilenmemişti.Üstünü başını değiştirmemiş, otele geldiğimiz anda tanımadığım bir sürü adamla konuşmuş ve söz gelimi söylemek gerekirse de beni burda kilit altında tutmuştu.

"Kendimi iyi hissetmiyorum." Diye yanıtladım onu sessizce.Gözlerim sanki yatsam kapanabilirdi.Ya da bedenim ayağa kalkmak istesem bana ihanet edebilirdi.Bu nedenle duş almak mantıklı gelmedi.Başımı önüme çevirdim ve soludum.Kirli ayaklarım bu kararımı sorgulatıyordu.Karnımın sızısı canımı yakıyordu.

"Böyle yatman iyi olmaz.Kirlisin." dedi.
Omuzlarım iradesizce düştü.

"Açıkçası duştan sağ çıkabileceğimi bile düşünmüyorum." Dedim.Sessizliğin ardından yanıma yürüdü.Yutkundum.
Ayaklarını görüyordum.Yavaşça kafamı kaldırdım ve tüm bedenini gördükten sonra yüzünde durakladım.

"Yardım edebilirim." Dediğinde ifadesizce baktım ona.

"Nasıl olacak o ?" Dedim.

"İç çamaşırlarını çıkarmazsın.Yarana dikkat edersin.Ben de senin üçüncü kolun olurum." Dedi.Samimi duruyordu.
Söylediği kulağa tuhaf geliyordu.En tuhafı ise yardım edebileceğini söylemesiydi.

"Ciddi olmadığını söyle." Dedim göz devirirken.

"Gayet ciddiyim." Dedi.Sonra gözlerini hafif loş olan odada gözlerime odakladı.
Bakışlarının altında ezilirken öfkeyi hissettim.Ama nedendi ? Ben öfkeli değildim.Yoksa bu ?

Onun hissiyatı mıydı ?

Anlamak için elini tuttum.Avuç içini okşadım.

"Üzgünüm, ciddi olduğunu biliyordum Aragorn." Dedim.Bunu söylememin nedeni öfkenin azalıp azalmayacağına bakmaktı.Garip bir şey hissettim.Devam ettim.

"Yardımını kabul ediyorum." Dedim.Sonra elimi bileğine sardım ve ordan da koluna tutunarak ayağa kalktım.Öfkenin uçup gittiğini hissedebiliyordum.Şuan hissettiğim şeyi ise tarif edemiyordum.Bir çeşit duygu kokteyli gibiydi.Ama sanırım bu... iyi bir şeydi.