KARANLIK LORD

41

Uyarı:Bu hikayedeki tüm karakterler hayal üründür.+18 niteliğinde olup büyük ölçüde şiddet içerir.Başlayacak olanlar lütfen bunu dikkate alıp öyle başlasınlar.Psikolojisi sağlam olanlara ithafen...

Bu bir delinin iyileşme hikayesi değil aklı olanların delirmesinin hikayesidir...

Bölüm 41:

"Sanki dediğini yapmaktan başka bir şey yapmak anlamsız ve ihtimalsizdi."

🔱 KEYİFLİ OKUMALAR 🔱

Milena'dan

Bazı anlar vardır.

İrademizin üstüne çıkarız ve kendi kırmızı çizgilerimizi geçeriz.Yeminlerimizi çiğneriz ve kendimizi başka birinin hayatında kaybolmuşken fark ederiz.Kim olduğumuzu sorgulayacak şeyler yaparız ve insanî kimliğimizi yok ederiz.

Elimde patlayan ve beni beni olmaktan bir kez daha hiç de insanî olmayan bir şekilde benden koparan ağır metal ağırca titreyen bacaklarımın dibine düştü.Yüzüme katlettiğim kurbanımın sıcak kanı sıçramıştı ve kirpiğimden aşağı süzülen kızıl damlayı hissetmek bana nasıl hissettmem gerektiğini sorgulatıyordu.Kalbim saniyede on bin kez atıyor ve nabzım onu takip ediyordu.Korku, yerini boşluğa itiyor ve bu sefer beni yapayalnız bırakıyordu.

"Aragorn yapma !"

Onun o kadının kalbini yerinden söktüğünde acıyla ve korkuyla dediğim iki kelime buydu.
Sonrasında bu denli durulacağını ve başıma böyle bir şey geleceğini bilemezdim.İkinci kez birisini öldürmek omuzlarıma ağır bir yük olarak tüm kuvvetiyle yerleşmişti.

Elimi destek olsun diye koyduğum kapının kolundan sıyırarak çektim ve Aragorn'a baktım.Sarı gözlerinde katıksız bir afallamışlık vardı.İki adım ileri doğru attığımda yanıma varmıştı.

"İyi misin ?" Diye sordu.İyi olmadığım açık değil miydi ? Ya da şu durumda nasıl iyi olunabilirdi ?

"Ellerimdeki kan..." dedim yalnızca yaramın bana verdiği acıyla olmayıp bir kez daha katil olmanın verdiği acıyla.
İki elimi kaldırdım ve gösterdim.Usulca fısıldadım.

"Bu kan bana mı ait yoksa ona mı ?" Dedim yerde suratı dağılmış bir şekilde ölü olarak yatan kadına bakarak.
Ancak bunu yapar yapmaz gözlerimi ondan derhal çekmiştim.Çünkü ne var ki ben öldürdüğüm kişiye bakabilecek kadar cesur değildim.

"Söyle bana.Çünkü ben kime ait olduğunu göremiyorum.Kirpiklerime kadar başka birinin kanına bulandım !" Korkuyordum.Öfkeliydim.Vicdan azabı da duyuyordum.Kötü hissediyordum.

"Sen yapmasaydın o daha kötüsünü yapacaktı." Dedi.Hıçkırdım ve kanlı elimin tersini ağzıma kapattım.Dolan gözlerimi kapatarak göz yaşlarımın kızıl damlalarla karışmasına izin verdim.

"Milena." Diyerek koluma uzandığı sırada geri çekildim ve kafamı iki yana salladım.

"Dokunma bana." Diye fısıldadım.
Ağlamaya devam ederken konuştum.

"Sen bana yaklaştıkça her şey daha da kötüye gidecek ! İstemiyorum !" Diye bağırdım sonra.Bu benim için bir bağırıştı.Bir isyandı.Ancak ne var ki sesim zorlukla dışarı çıkmıştı.Elim karnımdaki keskin acıyla yarama gittiğinde inleyerek orayı tuttum.Çaresizce dökülüyordu gözlerimden gözyaşları.O ise aynı çaresizlikle izliyordu beni.Elinden hiçbir şey gelmeyeceği açık gibiydi.