အပိုင္း(၁၆)
မနက္မိုးေသာက္ခါနီး ခင္ခင္ျပန္ႏိုးလာေလေတာ့ နန္းေဆာင္အတြင္းတြင္ဟုတ္မေနေပမယ့္ ေဘးတြင္အတူအိပ္ေနသူကေတာ့ မ႑ိဳင္ပင္။
အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို မ်က္လုံးေလးဝင့္ကာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိလွ်င္ စိမ္းသက္ေသာခံစားမႈကို ခံစားလိုက္ရ၏။
ဒီေနရာဟာ ခုႏွစ္ေဆာင္နန္းလဲမဟုတ္ နန္းေတာ္မွာလည္းမဟုတ္။
ခင္ခင္နဲ႔အေတာ္ေလးစိမ္းသက္ေသာေနရာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အိပ္ေနသူကို လႈပ္ကာႏႈိးမိသည္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခင္ခင္ "
" ဒါဘယ္ေနရာႀကီးလဲ "
ခင္ခင့္အေမးကို မ႑ိဳင္ကျပန္မေျဖဘဲ သူ႔ေဘးတြင္လာျပန္အိပ္ဖို႔သာ အမူအရာနဲ႔လုပ္ျပေနသည္။
" ခင္ခင္က ေနရာေျပာင္းရင္ မအိပ္တတ္ဘူး "
" အဟက္! အိပ္မေပ်ာ္တဲ့သူကလည္း တစ္ညလုံးအိပ္ေနတာ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ႏိုးမလာဘဲနဲ႔ "
မ်က္လုံးျပဴးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးနဲ႔အလိုမက်ဟန္ျဖစ္ေနသည့္ ခင္ခင္ေၾကာင့္ မ႑ိဳင္မွာလည္း ဆက္ၿပီးအိပ္ေနဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
တစ္ကိုယ္လုံးရွိရွိသမွ်အေၾကာေတြေျပေလ်ာ့ေအာင္ဆန႔္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဘးတြင္ငုတ္တုပ္ေလးထိုင္ေနသည့္ခင္ခင့္ကို အတင္းေပြ႕ခ်ီၿပီး ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားလိုက္သည္။
" က်ဳပ္ ခင့္ကို ခိုးေျပးလာတာ ဒီေနရာက ဂႏိုင္းရဂုံနဲ႔႐ူယန္းၾကားက တပ္စခန္းတစ္ခုပဲ "
" ဟင္ "
" အခုမွ ဘာ ဟင္ တာလဲ ခင္ဗ်ားပဲခိုးေျပးပါလားလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးလား ခင္ခင္ "
ႏွာေခါင္းထိပ္ေလးကိုတို႔ထိလိုက္ေတာ့ လက္ကိုဖမ္းၿပီးကိုက္ေလသည္။
" ခင္ယြန္းဝတီက အတတ္ေကာင္းေတြတတ္ေနၿပီပဲ က်ဳပ္လက္ကိုေတာင္ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ကိုက္ရမလဲ စဥ္းစားတတ္ေနၿပီလား "
မ႑ိဳင့္မ်က္စိထဲ ခင္ခင္ဟာ ကေလးေပါက္စေလးအလား။
ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း စာေပေလ့လာခြင့္အျပည့္အဝရရွိလာတာေၾကာင့္ အေတာ္ေလးေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ေနေလၿပီ။
တစ္ခါတစ္ရံ မ႑ိဳင္ဖတ္ျပသည့္ ဒ႑ာရီလာပုံျပင္ေတြကို သူ႔ဟာသူ ေျဖးေျဖးခ်င္းဖတ္ၾကည့္ႏိုင္သည္အထိ တိုးတက္လာခဲ့ေလၿပီ။
