အပိုင္း(၁၁)
အရွင့္သားနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ကာမဆက္ဆံၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္ခင့္စိတ္ႏွလုံးဟာ အလုံးစုံတိမ္းၫႊတ္ယိမ္းယိုင္လာခဲ့သည္။
" အရွင့္သား "
" ေျပာပါ ခင္ခင္ က်ဳပ္နဲ႔လိုက္ခဲ့မလို႔လား "
" ဟင့္အင္း လမ္းခရီးမွာ အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ပါလို႔ေျပာခ်င္လို႔ပါ "
ျမင္းေပၚတက္ခါနီး မ႑ိဳင္ျပန္လွည့္လာကာ ေျခစုံရပ္ေနသည့္ ခင္ခင့္အနားေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။
" က်ဳပ္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာပါအုံး "
" အရွင့္သားကို ခင္ခင္ ခ်စ္ပါတယ္ "
မ႑ိဳင္ဝတ္႐ုံအတြင္းမွ တံဆိပ္ျပားကို ခင္ခင့္လက္ထဲထိုးထည့္ေပးလိုက္ကာ နဖူးျပင္ေလးအား ဖြဖြနမ္းလိုက္သည္။
" က်ဳပ္နန္းေဆာင္အထိ ေဘးမသီ၊ရန္မခဘဲ အေရာက္လာႏိုင္တဲ့အထိ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့အရာပါ ဒီေလာက္ဆို ခင္ခင္က က်ဳပ္အတြက္ဘယ္ေလာက္ထိအေရးပါသလဲဆိုတာ သိသင့္တယ္ "
လက္ထဲက တံဆိပ္ျပားေလးကို ခင္ခင္ငုံ႔ၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းညိမ့္လိုက္သည္။
ထြက္သြားသည့္အရွင့္သားေက်ာျပင္အား အတန္ၾကာေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္မ်ားဟာ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာရ၏။
ရင္ထဲ ဘာေၾကာင့္ဝမ္းနည္းေနသလဲ အတိအက်မသိေပမယ့္ အရွင့္သားမရွိတဲ့ေန႔ရက္မ်ားဟာ လြမ္းရက္ရွည္ေတြပါပဲ။
" အရွင္မေလး "
အနားသို႔ေရာက္လာသည့္လကၤာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖိသုတ္လိုက္ကာ တစ္ဖက္လွည့္လာလိုက္သည္။
" ငိုထားတာလားဟင္ "
" ဟင့္အင္း မဟုတ္ပါဘူး "
မရမက ဖုံးကြယ္ေနရင္း ေတာ္ဝင္ရထားလုံးတစ္စီး နန္းေဆာင္ထဲဝင္ေရာက္လာသည္ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။
" ကိစၥရွိလို႔လားဟင္ "
ဘုရင့္လက္ဝဲရံ ကုန္းကုန္းကို ခင္ခင္ေမးလိုက္ေလေတာ့ အၿပဳံးႏုေလးျဖင့္ ေခါင္းညိမ့္ျပသည္။
YOU ARE READING
ခုနှစ်ဆောင်နန်းက မညှိုးပန်း (𝐎𝐧𝐠𝐨𝐢𝐧𝐠)
FantasyAvailable 📌 Unicode & Zawgyi adult scenes ❗❗
