Zatruty owoc 🍎 Ukończona.

część nr 62

Pod wieczór Ivo pojawił się w lokalu. Uśmiechnął się do mnie tak, że zmiękły mi kolana. Próbując nie robić z siebie idiotki i nie okazywać mu, jak ogromne wrażenie na mnie robił, uśmiechnęłam się tylko półgębkiem i do końca pracy ignorowałam go, choć kosztowało mnie to masę samokontroli. Na koniec zmiany Ivo zaproponował mi podwózkę i mimo tego, że odmówiłam, nalegał, dopóki nie postawił na swoim. Przez całą drogę oboje milczeliśmy, a ja przygryzałam wargę, żeby tylko nie otworzyć ust i nie powiedzieć czegoś głupiego.
- Czy coś jest nie tak? - zapytał spoglądając na mnie z troską, kiedy zatrzymał się przed moim domem.
- Nie. Dlaczego tak myślisz?
- Bo nie odzywałaś się do mnie cały dzień. Chyba nigdy nie widziałem cię takiej milczącej. – Spojrzał na mnie tak, jakby chciał zajrzeć w moją duszę. – Porozmawiaj ze mną proszę – czule pogładził mnie po policzku i chwilę patrzeliśmy na siebie w milczeniu. Moje serce przyspieszyło, i wiedziałam, że jeśli natychmiast nie ucieknę, powiem coś, czego nie powinnam. - Żałujesz tego, co wydarzyło się między nami wczoraj? – W jego oczach ujrzałam zmartwienie.
- O Boże, nie! Niczego nie żałuję, to było cudowne! – Poczułam, że moje policzki rozgrzewa rumieniec, ale nie przestałam wpatrywać się w jego błękitne oczy. Wyglądał tak, jakby poczuł ulgę.
- Więc o co chodzi? Nie chcesz już ze mną rozmawiać, spotykać się? – Jego pytanie zupełnie mnie zaskoczyło. Czy tak naprawdę myślał?
- Nie! Skąd takie pomysły? – Teraz już naprawdę zaczęłam się denerwować, a do tego poczułam się winna. Nigdy bym nie pomyślała, że moje próby unikania Ivo, moja oferta przestrzeni, tak bardzo go rozstroi.
- Dziś zachowywałaś się tak, jakbyś nie chciała już mieć ze mną nic wspólnego.
Wiedziałam, że powinnam była uciec, albo chociaż milczeć, ale poczucie winy, jakie wywołały we mnie jego źle wyciągnięte wnioski, i to, że tak bardzo go zraniłam moim głupim zachowaniem, sprawiły, że dłużej nie potrafiłam już nad sobą zapanować.