Ben Kocanım ( Emek Serisi 1 )

Karar

Poyraz kanepede oturmuş , dirseklerini dizine dayamış , kafasınıda elleri arasına almış sıkıntıyla oturuyordu. Duştan çıkan ve bandajını takması için poyrazın yanına gelen defne onun bu haline anlam veremedi.

" Poyraz " diye seslendi kapının önünden. Poyraz karısının sesini duyunca toparlandı hemen.

" Sıhhatler olsun güzelim " dedi ve elini kapıya doğru uzattı. Mesajı alan defne direk ilerleyip o eli tuttu ve yanına oturdu genç adamın. Elini uzatıp yanağını okşarken sordu aklındakini.

" İyi misin sen ?"

Poyraz yanağını okşayan eli dudaklarına götürüp öptü.

" Sen yanımdayken hep iyiyim " dedi.

Ayağına masajını yapıp kremini sürdü yavaşça ve bandajladı. Ardından bandajın üzerine öpücük kondurunca defne garipsedi.
" Ne yapıyorsun ?" diye sormadan edemedi.
" Daha çabuk iyileşsin diye yapılır ya hani "
Defne elini uzatıp saçlarını karıştırdı adamın. Öylesine sevgi dolu , öyle tatlı bir adamdı ki poyraz her koşulda kendisini mutlaka sevdirirdi. İçindeki duygularına engel olamadan söyledi aklından geleni.
" Seni Seviyorum "
Poyraz bir an yanlış duyup duymadığını anlayamadı. Defne kazadan sonra ilk kez ona böyle bir sevgi sözcüğü söylüyordu.
Adamın şok olmuş suratına bakıp gülümsedi içtenlikle sanırım yanlış duyduğunu düşünüyor diyerek yeniden söyledi.
" Yanlış duymadın kocam seni seviyorum "
Telefon konuşmasının üzerine birde böyle bir sevgi itirafı dağıtmıştı poyrazı. Vakit kaybetmeden sarıldı sıkı sıkı karısına. İçine sokmak istercesine asla kaybetmemek ister gibi sarıldı. Defne de bu sarılmaya anında tepki verdi ve oda aynı şekilde sarıldı.

O mutlu sarılmadan sonra birlikte yemek hazırlamışlar. Bolca öpüşüp , koklaşmışlar ve bol bol gülmüşlerdi. Yemekte aynı neşeyle devam ederken poyraz yemeğin sonunda ağzındaki baklayı çıkarıvermişti. Defnenin değişen suratını görmüş ve onu mutlu etmek için elinden geleni yapmıştı.

Sabah el ele hastaneye giderken ikisi de tedirgindi ama birbirlerinede belli etmiyorlardı. Tam hastane kapısından girerken aynı anda kapıdan çıkan hamile bir bayan ve eşine öyle özlem dolu gözlerle bakmıştı ki poyraz. Defne acayip hissetmişti. Ya hastalığından dolayı çocukları olmazsa diyerek büyük bir korkuya kapıldı. Bu adama ne yapıp edip çocuk vermeliydi , ölecekte olsam sen baba olacaksın kocam dedi içinden.
Doktorun odasına girerken nefesler tutulmuştu. Doktor gelen çifti ayağa kalkıp karşıladı ve karşılarına oturttu.

" Öncelikle hoşgeldiniz. " diyerek gülümsedi.

" Size bir iyi bir kötü haberim var. Defne hanımın beynindeki parçayı ameliyatla alabiliyoruz bu da demektir ki size daha önce anlattığım tüm o olumsuz şeyleri yaşamayabiliriz "

Defne bununla ışıl ışıl gülümseyip kocasına bakmıştı ama o tedirginlikle doktora bakıyordu. Çünkü o kötü haberide merak ediyordu. Konu defne olduğunda her türlü detay onu ürkütüyordu.

" Kötü haber de var demiştiniz " dedi hala gözleri doktordayken.

" Evet kötü haber şu ki ameliyat biraz riskli. Ya tamamen hiçbir risk kalmadan kurtuluruz defne hanım normal hayatına döner. Ya da parçayı alırken bir zarar verebiliriz defne hanım felç kalabilir, vücudu değişik hasar görebilir. En kötü ihtimalde masada kalabilir. "

İkiside bir an şok olmuştu. Defne derin bir nefes alıp sordu doktora.

" İhtimaller yüzde kaç ?"

" Hasarsız kurtulmanız %60 ihtimal "

" Ameliyat olmazsa ne olur ?" diye sordu poyraz.

" Daha önce dediğim gibi bir anda herşeye sıfırdan başlayabilir ve birdaha hatırlamayabilir ya da hatırlar ama yeniden ne zaman unutur bilemeyiz. Ayrıca parça büyüyerek başka hasarlarda vermeye başlayabilir. "