Wszystko jest możliwe

22

Luke i Zayn byli tam już wcześniej. Postanowili zrobić dla mnie niespodziankę. Naszykowali romantyczną kolacje dla naszej trójki. Oczywiście Louis zaniósł mnie do pokoju tak jak obiecał. Przekroczył ze mną na rękach próg i położył na kanapie. Pocałował w czoło i wrócił do sobie. Był bardziej zmęczony niż ja, mimo że to był mój pierwszy koncert, a jego nie wiem który. Chwilę odpoczełam.
-Jadę?-szepnął Luke
-Tak?
-Jesteś głodna?
-Trochę.
Luke złapał mnie za rękę.
-Chwyć mnie na szyję.-poprosił. Zrobiłam to przegryzając dolną wargę. On podniósł mnie i zaniósł do stołu.
Zachowywał się trochę jakby opiekował się niepełnosprawną osobą. To było miłe. Czułam się właśnie jak niepełnosprawna dziewczyna. Brakowało jedynie faszerowania prochami.
Zjadłam z nimi pyszną kolację przy świecach.
-Było przepyszne.-powiedziałam. -Dziękuję wam za wszystko.
-To drobiazg.-odpowiedział Zayn sprzątając ze stołu.-Jesteś dla mnie jak kolejna młodsza siostra. -Sióstr chyba tak nie całujesz jak mnie chciałeś.
-No nie tak, ale całuje. One mnie też.
-Dziękuję jeszcze raz za wszystko co dla mnie robicie.-wstałam i poszłam pod prysznic, a później do łóżka. Czekałam w pokoju na Luka. Chciałam się do niego przytulić i zasnąć. Kilkanaście minut później do pokoju wszedł Luke. Położył się obok mnie. Pozwolił abym położyła głowę na jego klatce piersiowej. Leżeliśmy sobie w ciszy wsłuchując się w bicie naszych serc.
-Dzisiaj też nie masz ochoty? -spytał Luke, przerywając ciszę.
-Zmęczona jestem.
-No trudno.-objął mnie i przytulił mocniej.-Wiedz że cię kocham najmocniej na świecie. Życie bez ciebie to pustka.
-Też cie kocham, mój głuptasku.
-Musze ci coś powiedzieć.-zatrzymał się.-Jestem... jestem ... -nie mógł wypuścić z siebie więcej słów.
-Nie mów. -poprosiłam.-Widzę że to dla ciebie trudne. Nie mów nic.-położyłam mu palec na ustach.-Proszę
-Ale ja chce. Później będziesz na mnie zła.
-Nie będę bo cię kocham.
Wtuliłam się w niego. Kłóciliśmy się jeszcze przez moment. Po czym poszliśmy spać.