Chapter 4: Drunk
Keith's POV
For me this is the happiest day of my life. Kasal na ako sa pinakamamahal kong babae. I thought I will never see her again but now I'm here, dancing with her...dancing with the most beautiful girl I ever see in my entire life.
Nakatingin lang ako sa mga mata niya. Kanina ko pa siya gustong-gustong halikan pero pinipigilan ko lang ang sarili ko.
Pero bakit may mali? Parang ang lalim ng iniisip niya. Nakatingin siya sa 'kin pero parang wala lang. Parang tumatagos lang ako sa mga tingin niya. After a minute I saw her tears falling on her face. Patuloy lang sa pag-agos ang mga iyon na para bang wala siyang balak punasan. What's wrong with her? Did I do something wrong?
"Aria why are you crying? Is there any problem?" I asked her pero hindi na niya binalak na sagutin ang mga tanong ko dahil mabilis na niyang tinaggal ang kamay niya sa aking balikat at tumakbo palayo sa akin.
Hinabol ko na agad si Aria. Kahit litong-lito ako sa mga nangyayari. Hindi ko alam kung bakit siya umiiyak at hindi ko rin alam kung bakit siya tumakbo at iniwan ako.
I saw her parents look at me confuse about what's happening to their daughter. Hindi na muna ako nagpaliwanag sa kanila dahil maging ako mismo ay hindi ko alam ang dahilan ng pag-iyak at pagtakbo niya.
Mas binilisan ko pa ang pagtakbo ko and finally I saw her running slowly because of her heels. I grabbed her arms and pull her towards me. She landed on my chest and I wrapped my hands behind her waist and hug her tightly. I feel that she want to go off with me but her strength is not enough to get away.
"Babe ano bang problema? Just tell me, maybe I can help you." I said. Patuloy parin siya sa pag-iyak sa dibdib ko. I don't want to see her crying. Ako ang nasasaktan sa pag-iyak na ginagawa niya.
"Ikaw ang problema ko Keith. The reason why I am crying badly like this is beacause of you. Hindi ako makamove-on sayo. Ang sakit kapag naaalala ko ang panlolokong ginawa niyo sa 'kin. Pinagmukha niyo akong tanga. Ginago niyo ako. Ayun ang problema ko. Now tell me. How will you help me if you yourself is my problem?" Dirediretso niyang pagsasalita habang hinahampas ako gamit ang kamay niya. Nararamdaman ko ang galit sa puso niya and that gives me guilt.
Hinaplos ko nalang ang buhok niya para makatulong na patahanin siya sa pag-iyak.
"Sorry for everything that I did to you. Sorry because I'm the reason of your pain. Sorry cause I'm to stupid to let you cry. I'm really sorry Babe." I appologized and kiss the top of her head. Mas hinigpitan ko pa ang yakap ko sa kanya para mas maramdaman niyang nagsisisisi ako.
Lahat ng nangyari sa nakaraan ay totoong pinagsisisihan ko. Hindi ko rin ginusto ang mga nangyari sa amin. Hindi ko ginusto na mawala siya sa 'kin.
"Your sorry can't change the fact that you hurt me a lot." She shouted at me with her shrug voice.
"I will prove to you that you can love and trust me again and hopefully you will forgive me. I love you Aria and that is the truth." I ended our conversation.
Hindi na ulit siya nagsalita. Pinapatigil na lang niya ang sarili niya sa pag-iyak habang nakayakap parin ako sa kanya. When she stop sobbing I help her to stand straight.
I take off my coat and put it to her shoulder to cover her body. Naramdaman ko kasing nilalamig na siya at ayaw kong maginawan siya.
I get my handkerchief in my pocket to wipe her tears. She look pale and sick. Naubos na ata lahat ng lakas niya sa kakaiyak.
"Balik na tayo sa loob. Siguradong hinahanap na nila tayo." Pag-aaya ko kay Aria. She just nod at me.
Inakbayan ko na siya at sabay na kaming pumasok sa garden. Nakita kong kanina pa nila kami inaabanggang dumating mula sa labas.
