Chapter 22: Excitement
ARIA'S POV
"I said who are you?" He asked me again.
I don't know what should I do right now. I want to asked him a lot. Bakit hindi niya ako kilala? May amnesia ba siya? Hindi naman totoo yun eh. Sa mga teleserye lang naman yun nangyayari diba?
Ang dami kong gustong sabihin pero walang lumalabas sa bibig ko. My head is full of questions but I don't know why no any words can spill in my mouth. I look straightly into his eyes pero wala talaga akong makitang kasagutan kahit manlang sa mga mata niya umaasa akong sasagutin niya ang mga gumugulo sa isip ko, kaso wala eh.
"Miss I said who are you? Bakit ka nandito? Do I know you?
Alam mo 'kong hindi ka magsasalita you can go out now coz' I don't need a manikin here." May halo ng irita sa boses niya ng sinabi niya yun saakin. Mas nasaktan ako sa way ng pagtataboy niya sakin. Parang stranger ang tinggin niya sa akin at ang sakit nun.
Nanginginig na ang gillid ng mga mata ko na nagpapahiwatig na handa ng tumulo ang luha 'ko. Kanina ko pa to pinipigilan na tumulo kaso mukhang traydor tong mga luha ko at magsisimula na silang mag-unahang tumulo sa pisngi ko.
Eto na ba ang karma 'ko? Bakit sobra-sobra naman ata? Ang sakit-sakit na kasi. Parang hindi 'ko na kaya. The thought that Keith will never remember me. It's like stabbing me many times.
"Get out Miss!" This time sinigawan na niya ako. Parang nag-echo pa nga sa buong room yung lakas ng pagkakasigaw niya.
Malapit na talagang tumulo ang luha 'ko kaya mas pinili 'ko nalang tumayo at lumabas na sana pero bago pa man mangyari 'yun nahawakan na niya ang bewang 'ko at pinahiga sa kama ang katawan ko.
Agad siyang pumatong sa ibabaw 'ko kaya nanlaki ang mga mata 'ko sa pagkabigla. Ano ba talagang nangyayari? Naguguluhan na ako?
Itutulak 'ko na sana siya pero agad niya nang naangkin ang labi 'ko. Walang pagdadalawang isip na hinalikan 'ko siya pabalik. Kasabay nun ang mabilis na pagtulo ng luha sa mga 'ko. Hindi 'ko alam 'kung dala ba 'to ng ginawa niya sa akin kanina o sadyang masaya lang ako at sobrang namiss 'ko siya.
I put my hands on his nape and push his face toward me. Halos malunod na ako sa sobrang lalim ng mga halik namin sa isa't-isa at hindi ko narin alam kung ilang minuto na ba kami sa ganoong posisyon.
Nang maramdaman na namin ang pagod at parang kulang narin kami sa oxygen ay sabay na kaming tumigil sa paghalik ngunit hindi pa rin siya umaalis sa kaniyang pwesto.
He look into my eyes before he reach my forehead to kiss it. Napangiti nalang ako dahil sa ginawa niya. I feel like I am a teenager schoolgirl who experience her first kiss.
Inalalayan niya akong makaupo sa hospital bed at tinulungan ko naman siyang makasandal sa headrest at inayos ang nagulo niyang buhok.
I think sumakit ang ulo niya napahawak kasi siya bigla sa noo niya at napapikit saglit kaya hinilot 'ko iyon and I think nakatulong naman dahil naging maaliwalas na ang mukha niya.
"I thought you forgot me..." I said using my soft and sad voice.
"It will never happen. Makalimutan ko man lahat ng tao at bagay sa buong mundo isama mo pa ang mga hayop, halaman at mga insekto, wag lang ikaw."
"What if ithappen? What will you do?" I asked curiously.
Nakakainis naman kasi talaga yung panloloko niyang ginawa sa akin kanina eh. Akala ko talaga nakalimutan na niya ako. Yan tuloy napapraning na ako.
