Famous

Προλογος

"Ξυπνα ζωο! Σε περιμενει ο Στεφανος!" Μου φωναζει με την γαιδουρο φωναρα του ο αδερφος μου. Δεν υπαρχει χειροτερος ανθρωπος απο αυτον.

"Ενταξει! Ξυπνησα!" Του ανταποδιδω και εκεινος μου πεταει το μαξιλαρι του στο προσωπο μου. Παιρνω και το δικο μου και τον πετυχαινω ακριβως στο προσωπο του. Χα,ναι τον πετυχα.

"Ηλιθια!" Φωναζει και ερχεται απο πανω μου και με χτυπαει με το μαξιλαρι. Ναι, αυτην ειναι γενικα η καθημερινοτητα μου.

Η μαμα μου μπαινει στο δωματιο και μας κανει να σταματησουμε και τους δυο μας. Την φοβαμαι καποιες φορες την μαμα μου. Μπορει να ειναι καλος χαρακτηρας, αλλα οταν εχει καπου δικιο πισμωνει τοσοο πολυ.

"Ρε παιδια οχι ξανα! Αντριανα σε περιμενει ο Στεφανος κατω!" Μου λεει και εγω αφηνω ενα ουρλιαχτο ενθουσιασμου. Εχω να δω τον Στεφανο απο το τελος του σχολειου, γιατι ειχε παει να δει τον πατερα του στο εξωτερικο.

"Πω ρε φιλε τον ξεχασα αυτον." Μου λεει ο αδερφος μου. Φυσικο ειναι να μην συμπαθει τον Στεφανο.Τρεχω γρηγορα προς το μπανιο και πλενω τα δοντια μου. Επειτα πηγαινω στην ντουλαπα μου και παιρνω το πορτοκαλι πουλοβερ μου με μια φουστα με πολλα ραπανακια. Οχι, δεν ειμαι περιεργη, απλα μου αρεσει να φοραω τεροια ρουχα. Ειναι φανταστικα, γιατι να μην σου αρεσουν;
"Αντε παλι με αυτα. Θα ντυθεις ποτε σαν ανθρωπος;" Με ρωταει ο αδερφος μου με ενα υφακι. Εκεινος φοραει μια μακρια μπλουζα και ενα μαυρο τζιν. Του παει παρα πολυ.

"Ποτε." Του απανταω με ενα χαμογελο και κατεβαινω τα σκαλια. Βλεπω πως εχουμε πρωινο, αλλα εγω δεν προλαβαινω να το φαω.

"Ει, που πας, εχεις ενα πρωινο να φας!" Μου φωναζει η μαμα μου αλλα εγω της δινω ενα φιλι στο μαγουλο και παω να βρω τον Στεφανο. Ναι, ο Στεφανος ειναι το αγορι μου και δεν ειναι σχεδον καθολου δημοφιλεις. Απλα ασημαντος για τους αλλους. Εγω ειμαι το ρεζιλι του σχολειου. Το υπερβολικα χαρουμενο κοριτσι για το τιποτα που ντυνεται παραξενα σαν να πηρε τα ρουχα απο το παζαρι και ενα ασημαντο αγορι. Ετσι λενε ολοι για εμενα και με πληγωνει καποιες φορες. Θα μπορουσαμε να κανουμε μοδα αυτα τα ρουχα!

"Στεφανε, Στεφανε, Στεφανε!" Του φωναζω και τον αγκαλιαζω χαρουμενα. Φοραει την ιδια αθλια φορμα που του φωναζω καθε φορα που τον βλεπω να την βγαλει και να βαλει κατι καλυτερο. Ποτε δεν με ακουει. Τι ξεροκεφαλλος ανθρωπος!