1ο Κεφαλαιο

8.9K 890 138
                                    


Μπαινω μεσα στην ταξη μου που εχουμε πρωτη φορα Βιολογια. Ποιος λογικος ανθρωπος δημιουργησε την βιολογια για μαθημα; Απλα πειτε μου. Περιγραφει καποια απαισια πραγματα οπως, τι εχουμε μεσα μας και αλλα διαφορα που δεν θελω να σας τα πω τωρα γιατι θα μου ερθει εμετος. Καθομαι στο δευτερο θρανιο. Με τον Στεφανο δεν εχω κανενα κοινο μαθημα φετος, δυστυχως. Αλλα εχω με την πενταδα φωτια και τις αλλες σπαστικες ομορφες ταχα κοπελες, σαν γουρουνια μοιαζουν αλλα τελος παντων. Η καθηγητρια μας ειναι τοσο απαισια που την αποκαλω  μικρο ζουμπα. Η ξαδερφη μου η Ιωαννα το ειχε βγαλει. Μην φανταστειτε, δεν κανω και την τρελη παρεα με αυτην. Απλα ειναι το μονο ατομο που μπορω να του λεω ενα απλο γεια και να πιασουμε λιγο την συζητηση. Τιποτα παραπανω. Αν και μενει σε αλλη πολη.
Στο θρανιο καθομαι μονη μου εδω και τρια χρονια. Το εχω συνηθισει και δεν θελω να με λυπατε κανεις.
"Ανοιξτε τα βιβλια σας στην σελιδα δεκα..." Λεει ο μικρος ζουμπας, αλλα μεχρι εκει ακουω. Δεν με ενδιαφερει το μαθημα της παρολο που βγαζω καλους βαθμους. Οχι τελειους φυσικα. Καπου στο δεκαεφτα με δεκαοχτω. Φανταστειτε εγω που παιρνω αυτα,τι θα παιρνει η πενταδα φωτια. Κανα πεντε μου φαινεται.
"Γιαννοπουλου, παλι μιλας με τους φανταστικους σου φιλους;" Μου ψιθυριζει ο πισω μου και εγω τον αγνοω. Νομιζει πως επειδη δεν εχω φιλους,μιλαω σε φανταστικους. Της λεω σχεδον τα παντα.
Ο πισω μου συνεχιζει να με πειραζει, αλλα προσπαθω να μην του δινω σημασια.
Το κουδουνι χτυπαει και παω να ψαξω τον Στεφανο, αλλα εχει φυγει για σημερα λογικα απο το σχολειο. Δεν τον βρηκα πουθενα. Καημενε Στεφανε. Παντα το κανει αυτο οταν ερχετε σε δυσκολη κατασταση. Ειναι το μονο πραγμα που μισω σε αυτον. Βαζω τα ακουστικα στα αυτια μου και καθομαι σε ενα παγκακι στο σχολειο κοιτωντας το μαυρο καλσον μου. Μα,ειναι τοσο μοναδικο το ντυσιμο μου γιατι να μην αρεσει και στους αλλους;
Τα ακουστικα μου πεφτουν απο τα αυτια μου και σηκωνω το βλεμμα μου να δω ποιος ειναι. Πω, οχι παλι η αλογομουρα με την ξινισμενη παρεα της.
"Γεια σου Αντριανα." Μου λεει νιαζιαρικα. Πω, δεν την αντεχω. Τι αλλο θα κανει μετα,θα μου νιαουρισει;

"Γεια σου Νεφελη. Πως και απο τα μερη μας; Ο σταβλος δεν σου εκανε;" Της λεω χαμογελαστα και εκεινη απο τα νευρα της πιανει το καλσον μου και του κανει ενα μεγαλο σκισιμο.

Οχι.

Δεν το πιστευω,ηταν το αγαπημενο μου καλσον. Ηταν τοσο υπεροχο. Ενα απλο μαυρο ηταν, αλλα για εμενα ειχε τοσο πολυ μεγαλη σημασια. Μου το ειχε δωσει η θεια μου, και ετσι ηταν απο τα αγαπημενα μου.

"Ουπς, συγνωμμη." Μου λεει γελωντας με τα τσιρακια της. Τα ματια μου θολωνουν και σηκωνομαι καθως την πιανω απο τους ωμους. Της ριχνω με το ποδι μου μια κλοτσια στην κοιλια και εκεινη πεφτει κατω και χτυπαει στους αγκωνες της. Χαιρομαι να την βλεπω να ποναει. Σηκωνεται με δυναμη και μου δινει μια σφαλιαρα. Το κεφαλι μου γυρναει απο την αλλη, αλλα δεν θα την αφησω ετσι.
"Σκυλα!" Φωναζω και ολο το σχολειο εχει μαζευτει γυρω μας. Της ριχνω μια καλαμια και εκεινη πεφτει κατω απο τον πονο. Ξερω ποσο ποναει αυτο. Μου ειχε ριξει μια ο Φωτης και ηταν το χειροτερο πραγμα που ειχα παθει.

Κατα φωνη και η ψωναρα.

"Δεν στο 'χα κλοουν να χτυπας τοσο καλα. Εχεις δυνατοτητες."Μου λεει χτυπωντας αργα αργα παλαμακια και γελωντας.

"Ελπιζω οχι οσες εχεις εσυ στο ξερεις τι, γιατι τοτε πατωσα." Του λεω και ολοι μενουν με ανοιχτο το στομα. Δεν θελω να δεχομαι συνεχεια βρισιδια και εγω να καθομαι να τα τρωω. Εκεινος με πλησιαζει μαζι με την Νεφελη, αλλα μας προλαβαινει ο διευθυντης.

"Γιαννοπουλου και Ματθαιου στο γραφειο γρηγορα." Φωναζει και εμεις τον ακολουθουμε απο πισω του. Γυρναω να δω τον Φωτη και εκεινος γελαει με την υπολοιπη παρεα του.

"Προσεξε μην σκισεις κανα καλσον. Μα τι λεω, ηδη το εκανες!" Μου λεει και γυρναω ξανα μπροστα το κεφαλι μου για να μην το υπουλο προσωπο του. Τι ηλιθιος. Φτανουμε στο γραφειο και καθομαστε απεναντι απο εκεινον. Κοιταω την Νεφελη μισητα και εκεινη κανει το ιδιο.

"Τι συνεβει κοριτσια;" Μας ρωταει, αλαλ επειδη αυτην την στιγμη ντρεπομαι με προλαβαινει το αλογομουρο γλυφτρονι.

"Κυριε, δεν φταιω εγω. Ηρθε η Αντριανα και μου ειπε ασχημα πραγματα για εμενα και ετσι με αρπαξε και με χτυπησε." Λεει και βαζει ΛΙΓΟ ψευτικο δραμα και κλαμα για να ειναι πιστευτη. Εγω αυτην την στιγμη εχω αφοσιωθει στο κομμενο μου καλσον. Το αγαπουσα τοσο πολυ.
Ο διευθυντης με κοιταζει, λογικα κατι θα ειπε, αλλα δεν θα προσεξα. Προσπαθω να κρυψω τα δακρυα μου και του ζηταω σιωπηλα να επαναλαβει.
"Ειπα πως εισαι τυχερη δεν θα παρεις τιμωρια. Μπορετε να μεινετε εξω για αυτην την ωρα." Μας λεει και εγω του γνεφω σιωπηλα.

"Μα κυριε-" Παει να παραπονεθει η Νεφελη για την τιμωρια, αλλα εκεινος βαζει το χοντρο δαχτυλο του στο στομα του.
Βγαινουμε απο την ταξη και συνεχιζω και κοιταω την τρυπα. Ισως να μπορεσω να το φτιαξω, αλλα ποτε δεν θα ειναι το ιδιο. Η Νεφελη μου πιανει τον ωμο μου και με κοιταει με ενα πονεμενο υφος,οπως του Justin Bieber, και εγω την κοιταω σκουπιζωντας τα δακρυα μου.

"Συγνωμμη για το καλσον." Μου λεει ηρεμα.

"Αληθεια λες;" Αποκλειεται η Νεφελη Ματθαιου να ζητησε συγνωμμη. Ειδικα απο εμενα.

"Οχι πλακα κανω. Τα λεμε στην ιστορια, κλοουν!"Μου φωναζει αλλαζοντας το υφος της γρηγορα και εξαφανιζεται απο μπροστα μου.

Χελλου ιτσ μι.

Δεν ειναι και πολυ καλη η ζωη της.
Ειχε μεγαλη αξια το καλσον για εκεινη😢

-Λινα, η μελλοντικη γυναικα του Harry.

 Famous Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin