Famous

7ο κεφαλαιο

Αντριανα

Περιμενω τον Σωτηρη να γυρισει απο το σχολειο. Πρεπει να του εξηγησω πως ο Χαρης τα ειπε ολα πως ειναι αδερφος μου. Δεν γινεται εμενα να με κατηγορει. Καθομαι στο τραπεζι και λαμανιζω το φαγητο μου. Η μαμα μου καθετε απεναντι μου και μου χαμογελαει.
"Καλη η μερα σου στο σχολειο αγαπη μου;" Με ρωταει και εγω την κοιταω νευριασμενη.

"Ναι, ηταν καταπληκτικη." Λεω γεματη ηρωνια.

"Να μου τα λες ολα ενταξει; Χωρισες με τον Στεφανο μηπως;" Με ρωταει και ξεφυσσαω. Ποτε δεν σταματαει τις ερωτησεις αυτην η γυναικα.

"Οχι μαμα μια χαρα ειμαστε." Της λεω και η πορτα ανοιγει. Τελεια, ηρθε ο Σωτηρης.

"Παντως εγω δεν τον πολυπαω." Μου λεει και αμα ημουν στα καλα μου θα σοκαριζομουν. Νομιζα πως τον συμπαθουσε.
Ο Σωτηρης σωριαζεται στο τραπεζι και τρωει με μανια το φαγητο του. Δεν εχει ριξει ουτε μια ματια προς τα εμενα. Η μαμα συνεχιζει να κανει ερωτησεις σε αυτον,αλλα δεν απανταει. Μας αγνοει ολους μας. Οταν τελειωνει σηκωνεται και παω να κανω και εγω το ιδιο, αλλα με σταματαει.
"Δεν σου μιλαω εσενα."Μου λεει και ανεβαινει πανω. Τον ακολουθω και φτανω εξω απο το δωματιο του. Πρεπει να μπω ή οχι; Παιρνω μια ανασα και μπαινω μεσα. Η ανασα δεν ηταν επειδη φοβαμαι, αλλα επειδη βρομαει εδω μεσα. Σκουπιδια κατω, μπλουζες ενας ζωλογικος κηπος δηλαδη. Ειναι αποπνιχτηκα εδω μεσα. Εκεινος ειναι ξαπλωμενος στο κρεβατι του και εχει το μαξιλαρι πανω στο κεφαλι του.
"Σωτο, πρεπει να σου μιλησω." Του λεω και εκεινος κανει πως δεν με ακουει.

"Σωτο!" Φωναζω και εκεινος με κοιταζει νευριασμενος.

"Μην με ξαναπεις ετσι! Κομμενα το Σωτος ξε Σωτος απο τωρα."Μου λεει και εγω μετραω μεχρι το τεσσερα για να κρατησω την ψυχραιμια μου και να μην αντιδρασω.

"Δεν ειπα πως εγω ειμαι αδερφη σου. Ο Χαρης τα ειπε ολα, δεν σε συμαπθουσε και νομιζε πως θα επαιρνες την θεση καποιου στην πενταδα! Δεν βγαζει αυτο πιο πολυ νοημα; Ξερεις πως εγω δεν ειμαι κοινωνικος τυπος."Του φωναζω και εκεινος με κοιταει σκεφτικος. Πιστευω πως τον εχω ψιλοπεισει πως λεω αληθεια.

"Παιζει να εχεις δικιο, βγαζει πιο πολυ νοημα. Ηλιθιε Χαρη! Θα τον διαλυσω. Αλλα και παλι, δεν ειμαι φειμους πια." Μου λεω και σταβομουτσουνιαζει.

"Τι να πω και εγω που δεν ημουν ποτε φειμους;" Του λεω και παιρνω μια μικρη ανασα για να μπορεσω να αναπνευσω σε αυτο το αθλιο δωματιο.