Famous

27ο κεφαλαιο

Αντριανα

"Τα λεμε αλλη φορα παιδια! Να βγουμε κανενα σαββατο!" Τους λεω και τους χαιρεταω εναν εναν αγκαλιαζωντας τους. Βασικα μονο τον Κωστα και την Δεσποινα,τους αλλους απλα τους χαιρετησε. Θα γυρισω με τα ποδια μαζι με τον αδερφο μου. Ολοι ειναι μεθυσμενοι, δεν λεω και εγω ειμαι λιγακι ζαλισμενη, αλλα οχι τοσο πολυ μιας και ηπια μονο ενα ποτηρι. Απο την αλλη, ο αδερφος μου δεν ξερει ουτε που παταει. 
"Προσεξε!" Του λεω καθως στο δρομο περναει ενα αμαξι. Αμα δεν ειχαμε ξεμεινει απο λεφτα που εκεινος χαλασε,θα μπορουσαμε να παρουμε ενα ταξι απο το να τον προσεχω λες και ειναι παιδι. Δεν ειναι ιδιαιτερα μακρια αμα παμε γρηγορα θα ειναι δεκαπεντε λεπτα. Εκεινος τραγουδαει δυνατα και εγω προσπαθω να τον κανω να ησυχασει. Δεν σταματαει με τιποτα ομως αυτος ο ανθρωπος. Απο πισω μου ακουω καποια βηματα, αλλα μολις γυρναω για να δω ποιος ειναι, καταλαβαινω πως δεν υπαρχει κανενας πισω μου.
Αυτο με κανει να φοβαμαι λιγο. Ειναι οντως σκοτεινα, και δεν εχει κοσμο εξω. 
Αυτα τα βηματα ξανα ακουγονται, αλλα δεν ειναι τιποτα παλι.

"Σωτο, ακους και εσυ καποια βηματα;"Τον ρωταω απορρημενη.

Εκεινος με κοιταζει παραξενα και ξερναει διπλα μου. Ιου. Ευτυχως δεν με γεμισε. Ειναι πολυ μεθυσμενος για να καταλαβει και τι λεω. Αχ, που εμπλεξα.
Μολις τελειωνει τον εμετο, ευτυχως για εκεινον ειχα μαζι μου χαρτομαντηλα και τον σκουπισα στο προσωπο του.
"Αντριανα, δεν νιωθω καλα." Ειναι η πρωτη προταση που ακουσα εδω και τοση ωρα. Το προσωπο του εχει χλωμιασει. Δεν ξερω, δεν εχω ξαναδει μεθυσμενο καποιον τοσο πολυ,ισως πρεπει να τον παω στο νοσοκομειο; Ανοιγω το τηλεφωνο μου και παιρνω την μητερα μου. Μετα απο μεγαλη συζητηση,θα ερθει εκεινη να μας παρει. Ευτυχως, γιατι δεν θα αντεχα να σταματαω καθε λιγο και λιγακι για να ξερναει ο Σωτηρης.
Καθως καθομαι σε ενα παγκακι περιμενωντας την μαμα μου, καποιος με αγγιζει στους ωμους. Εγω τρομαγμενη γυρναω να δω ποιος ειναι.

"Επρεπε να δεις την φατσα σου." Λεει και πηδαει για να καθησει διπλα στο παγκακι μαζι μου.

"Δεν φταιω εγω με τρομαξες! Ειναι μεσανυχτα και νομιζα πως θα ηταν κανενας αλλος." Του απανταω και εκεινος κοιταζει απορρημενος τον Σωτηρη.

"Δεν τον βλεπω και πολυ καλα. Φαινεται να ηπιε πολυ." Μου λεει και κοιταζουμε και οι δυο τον αδερφο μου. Εχει τα χερια του στην κοιλια του και φαινεται πως θα ξερασει παλι.

"Ναι ηπιε, εσυ παλι οχι. Σωστα;"Τον ρωταω.

"Ναι, ηπια δυο ποτηρακια, δεν ειχα ορεξη." Μου απανταει και φτιαχνει λιγο το μπουφαν του.