Famous

19ο κεφαλαιο

Αντριανα

"Μα καλα, πως μπορει αυτο το παιδι να καταληγει συνεχεια εδω; Δεν αντεχω αλλο Νικο, νομιζα πως ηταν ενα μετριο κοριτσι." Ακουω μια φωνη πολυ γνωστη φωνη.

"Δεν ξερω Ειρηνη, θα δουμε τι θα μας πει οταν ξυπνησει." Ακουω την φωνη του πατερα μου νομιζω. Ανοιγω τα ματια μου και το φως του δωματιου τσουζει τα ματια μου. Τι κανω παλι στο νοσοκομειο; Κοιταζω τους γονεις μου και εκεινοι ερχονται να με αγκαλιασουν.

"Θελουμε εξηγησεις νεαρα μου. Με ποιον ησουν οταν εγινε το ατυχημα; Το καημενο το αγορι, η ζωη του εφυγε πολυ γρηγορα απο αυτον τον κοσμο." Λεει η μητερα μου και την κοιταζω παραξενα.

Προσπαθω να θυμηθω, αλλα δεν μπορω. Οι αναμνησεις μου ειναι λιγο θολες. Κοιταζω το σωμα μου και βλεπω πως ειμαι μια χαρα. Λογικα μονο για εξετασεις θα με εφεραν, μιας και εγινε, αυτοκινηστικο δυστυχημα; Με ποιον ημουν;
Η πορτα ανοιγει και μπαινει μεσα ο αδερφος μου με τον Στεφανο και την Ιωαννα. Πω, ηρθε και αυτην; Το ξερω, δεν νοιαζετε για εμενα,γιατι να ερθει;
Ο αδερφος μου με παιρνει μια αγκαλια και εγω του την ανταποδιδω.

"Δεν επρεπε να σε ειχα αφησει μονη σου. Συγνωμμη." Μου λεει και του γνεφω. Ο Στεφανος μπαινει μπροστα του και μου δινει ενα φιλι στο στομα. Εχει πολυ καιρο να με φιλησει.

"Ουτε εγω επρεπε να σε ειχα αφησει οταν ησουν με τον Φωτη." Λεει ο Στεφανος μολις τελειωνει απο το φιλι μας. Ο μπαμπας μου τον κοιταζει λιγο καχυποπτα, αλλα μαλακωνει μετα.

"Φωτης." Λεω και τοτε ερχετε μαι αναλαμπη στο μυαλο μου. Τωρα θυμηθηκα τι εγινε.

Πριν λιγες ωρες

Νιωθω το κινητο μου να βουηζει απο την τσεπη μου. Με τα δαχτυλα μου προσπαθω να πατησω το κουμπακι για να το σηκωσω. Για καλη μου τυχη,τα καταφερνω.

"Εμ, Αντριανα συγνωμμη,για σημερα." Ακουω την φωνη του Φωτη να λεει μεσα απο το τηλεφωνο. Κριμα, νομιζα πως θα ειναι κανενας αδερφος μου, αλλα ευτυχως καποιον με πηρε.

"Φωτη,βοηθεια!" Ειναι το μονο που λεει και ο Μητσος μου αρπαζει το κινητο.

"Ησουν κακο κοριτσι, θα το παρεις μολις τελειωσεις την δουλεια σου." Λεει και εγω ριχνω δακρυα που κρατουσα τοση ωρα.

Το αυτοκινητο πηγαινει πολυ γρηγορα και εγω φοβαμαι για το που θα παμε. Εκεινος δεν μου απανταει οσες φορες και αν τον εχω ρωτησει. Μπαινουμε σε κεντρικο δρομο και προσπαθω να ανοιξω το παραθυρο για να φωναξω βοηθεια. Αλλα ειναι δυσκολο με δεμενα χερια, οποτε αποτυχαινω παταγωδως. Χτυπαω το τζαμι με το ποδι μου, αλλα δεν γινεται τιποτα. Απλα παιρνω καποια αδιαφορα βλεμματα.
Εκεινος γυρναει το κεφαλι του προς το εμενα.
"Θα κανεις λιγο ησυχια;" Μου λεει νευριασμενος και με κοιταζει για λιγο.