Famous

47ο κεφαλαιο

Αντριανα

"Δεν βαριεσαι να εισαι τοσο συχνα μονος στο σπιτι σου;"Τον ρωταω καθως καθομαι στο κρεβατι του. Εκεινος βρισκεται διπλα μου και μου χαιδευει τα μαλλια.
"Μπα. Το εχω συνηθισει πια. Οι γονεις μου συνεχεια λειπουν. Τους βλεπω δεκα μερες τον μηνα. Και πολλες λεω." Μου λεει και μπλεκει τα δαχτυλα του με τα μαλλια μου.

"Κανουν επαγγελματικα ταξιδια;"Τον ρωταω και στρεφω το βλεμμα μου προς το προσωπο του.

"Εμ,ναι κατι τετοιο." Μου απανταει.

"Και απο ποτε λειπουν τοσο συχνα;"Τον ρωταω. Δεν ξερω σχεδον τιποτα για την ζωη του. Ισως σημερα να μαθω κατι παραπανω.

"Απο τοτε που αρχισα το λυκειο. Ισως απλα να μην με ηθελαν. Απορω πως ηθελαν να κανουν και δευτερο παιδι." Λεει ησυχα και εγω τιναζομαι.

"Εχεις αδερφο ή αδερφη; Και γιατι δεν μου το ειπες ποτε;"Του μιλαω γρηγορα.

"Βασικα ισως αυτος να ειναι ο λογος που κανουν απο τοτε που αρχισα το λυκειο ταξιδια. Ειχα μια μεγαλη αδερφη,μην φανταστεις πολυ μεγαλη,εναν χρονο με περναει και οταν ημουν τριτη γυμνασιου γνωρισε ενα παιδι. Δεν θυμαμαι καν το ονομα του. Και τα φτιαξαν. Τον αγαπουσε παρα πολυ,αλλα δεν ηταν αξιος για τα γουστα των γονιων μου. Ειχε οικονομικα προβληματα, και εμεις ειχαμε αφθονα χρηματα. Εκεινη μολις αρχισε το λυκειο εμεινε μαζι του,μιας και εκεινος εμενε μονος του,επειδη οι γονεις του ειχαν πεθανει και δεν ειχε αδερφια. Οι γονεις μου την αποκλειρωσαν και εκεινη εφυγε μακρια περσι νομιζω. Τωρα ειναι 18 και μισο και ειναι παντρεμενη. Πηραμε και προσκλητηριο,αλλα οι γονεις μου δεν ηθελαν να πανε και εγω δεν εχω διπλωμα για να οδηγησω. Ειναι στην Αθηνα πια. Προσπαθησα να επικοινωνησω μαζι της,αλλα οι γονεις μου εξαφανισαν τα παντα απο τα πραγματα οου την θυμιζουν. Αλμπουμ με φωτογραφιες,το δωματιο της εγινε γυμναστηριο και εκαναν λες και δεν εχουν μια κορη. Θα ηθελα να την ξαναβρω. Η ζωη της ανετα θα μπορουσε να εκδοθει στα βιβλιοπωλεια." Γελαει ο Φωτης με την τελευταια του προταση. Εγω βουρκωνω μολις ακουω την ιστορια της αδερφης του.

"Αγαπη τι εγινε;"Με ρωταει και οιανει τα μαγουλα μου.

"Λες,αμα με γνωρισουν οι γονεις σου να με θεωρουν αχρηστη; Ξερεις δεν εχουμε τοσα πολλα λεφτα οσο εσυ." Του λεω με τρεμαμενη φωνη.

"Ω,χαζη. Μην ανυσηχεις. Οτι και να γινει δεν θα με επηρρεασει η γνωμη τους. Θελεις να τους παρω τηλεφωνο να δω ποτε ερχονται;Να σε γνωρισουν κιολας." Μου λεει και εγω ταραζομαι.