Famous

67ο κεφαλαιο

Αντριανα

Εκεινος καθετε πιο κοντα στον αδερφο μου. Παραγγελνει εκεινος να πιει εναν καφε και για μια στιγμη απλα κοιταζομαστε χωρις να πουμε τιποτα. Νιωθω πολυ αγχος. Προσπαθω να μην τον κοιταζω,αν και καποιες φορες δεν τα καταφερνω.
"Λοιπον,Φωτη ποτε θα σε δω τελευταια φορα;"Τον ρωταει ο αδερφος μου και εκεινος βαζει τους αγκωνες του στο τραπεζι.

"Λογικα σημερα. Εγινε αλλαγη και για να προλαβω να δω την αδερφη μου,επειδη δουλευει το μεσημερι, θα ξεκινησω στις εξι και θα φτασω περιπου στις δεκα με εντεκα. Θα μου λειψεις φιλε." Του απανταει κοιτωντας τον.

Σημερα;

Οχι,οχι,αυτο δεν ειναι καθολου καλο.

Δεν γινεται να ειναι αυτην η τελευταια του μερα εδω. Δεν θα προλαβω να τον πεισω να μεινει. Πρεπει αν τον πεισω να μεινει. Γινεται ενας ανθρωπος να ξεχασει τις βασεις τις ζωης του; Και να τις εγκαταλειψει τοσο απλα;

"Και εμενα θα μου λειψεις. Επρεπε να κανουμε ενα παρτυ να σε γιορτασουμε. "Ακουω τον αδερφο μου και εγω σηκωνομαι οσο πιο ηρεμα μπορω απο την θεση μου.

"Εγινε κατι;"Με ρωταει ο Σωτος.

"Ολα μια χαρα,μην ανυσηχεις,απλα παω τουαλετα." Λεω προσπαθωντας να διατηρισω ηρεμη την φωνη μου,αν και νομιζω πως σε μερικα σημεια εσπαγε.
Τρεχω προς το μπανιο και ευτυχως δεν ειναι κανενας. Κλειδωνομαι σε μια τουαλετα και κλαιω την μοιρα μου. Τα καυτα δακρυα πεφτουν γρηγορα πανω στα αναψοκοκκινισμενα μαγουλα μου. Πληκτρολογω τον αριθμο του Στεφανου.

"Παρακαλω;"Ρωταει και εγω αρχιζω και κλαιω πιο πολυ.

"Αντριανα,τι εγινε; Να ερθω να σε παρω;"Με ρωταει ανυσηχος.

"Τελευταια φορα που θα τον δω θα ειναι σημερα. Φευγει αυριο το πρωι." Κλαιω και η προταση μου εχει μεγαλες παυσεις.

"Ω,ελα ηρεμησε,ουτως ή αλλως θα παμε εκδρομη στην Αθηνα μια μερα,θα τον δεις συντομα." Μου λεει για να με καθυσηχασει,αλλα δεν μου φτανει αυτο.

"Δεν θελω μια ζωη μακρια του. Καλυτερα να πεθανω." Μυξοκλαιω και του κλεινω το τηλεφωνο. Καθομαι εκιε μεσα για ενα τεταρτο,θα καθομουν παραπανω αλλα δεν θελω να βαλω υποψιες δεν κανεναν απο τους δυο.

Κοιταζω το προσωπο μου στον καθρεφτη και ευτυχως τα ματια μου δεν ειναι πολυ πρισμενα. Φευγω γρηγορα και επιστρεφω στο τραπεζι μας. Εχουν αδειασει τα ποτηρια τους και με κοιτανε με περιεργεια. Βασικα,μονο ο Σωτος.