Famous

58ο κεφαλαιο

Αντριανα

Η ζωη μου καταστραφηκε.

Αυτο ειναι το μονο σιγουρο.

Σπρωχνω μακρια μου τον Φωτη χωρις να τον αφηνω να απαντησει στην ερωτηση του Σταυρου. Ελπιζω πως αυτην θα ειναι η τελευταια φορα που ακουμπαω το ζεστο του σωμα. Ξερω πως ειναι αληθεια. Πιστεψα,πως αμα εκανα παρεα με δημοφιλει παιδια,η ζωη μου θα αλλαζε προς το καλυτερο. Επεσε τελειως εξω. Μακαρι να γυρνουσα τον χρονο πριν απο οχτω μηνες. Τοτε που ηταν ολα φυσιολογικα. Δεν πρεπει αν εμπιστευεσε δημοφιλει παιδια,ολα εχουν στο μυαλο τους την φιλοδοξια. Αν και νομιζα πως ο Φωτης ηταν η εξαιρεση. Τον εμπιστευτηκα,τον αγαπησα και με πληγωσε. Η φιλοδοξια καταστρεφει την αγαπη. Προσπαθω να στηριξω τα ποφια μου για να φυγω οσο πιο μακρια γινεται. Πολλα επικριτικα ματια με κοιταζουνε,αλλα δεν δινω σημασια. Οχι,δεν κλαιω,γιατι καπου μεσα μου το περιμενα. Δεν γινονταν ετσι απλα να αλλαξουν τα πραγματα σε μια μερα. Και αφου κανενας δεν με θελει για την προσωπικοτητα μου,δεν ανοικω εδω περα. Θελω να παρω τους γονεις μου τηλεφωνο,αλλα δεν θελω να με δουνε σε τετοια χαλια. Δεν εχω πουθενα να παω. Οσους ανθρωπους αγαπουσα,με προδωσαν.
Καθομαι στο πεζοδρομιο απελπισμενη. Δεν ξερω τι μπορω να κανω. Τα ποδια μου δεν αντεχουν για να περπατησω μεχρι το σπιτι. Ευχαριστω που ο Φωτης δεν βγηκε να με ακολουθει,γιατι θα μου εφερνε περισσοτερη ζαλαδα αμα μαλωναμε. Και λοιπον,φαινεται πως εμεινα παλι μονη μου. Ξανα οπως την αρχη,μονο που τωρα ειμαι τελειως μονη,παλια ειχα και καποιο στηριγμα.
"Ενταξει,χιλια συγνωμμη,δεν ηξερα πως η Ιωαννα θα το παρατραβουσε τοσο. Γυρισα και μου ειπε την εγινε. Πραγματικα δεν το αντεχω,να σκεφτομαι τι σου εκαναν. Επρεπε να ημουν πιο νωρις εκει." Ακουω την φωνη καποιου,αλλα δεν μπορω να καταλαβω ποιος ειναι. Σκυβει διπλα μου και με σηκωνει. Αναγνωριζω ελαφρως το προσωπο του Στεφανου.

"Σε παρακαλω,απλα πηγαινε με σπιτι μου και αμα μπορεις δωσε μου καποια ρουχα." Βγαζω μια σιγανη φωνη και εκεινος με σηκωνει και με πηγαινει μεχρι το αυτοκινητο. Με βαζει στα πισω καθισματα και εκει περα ξαπλωνω.
Ειναι το μονο που θυμαμαι.

_________________________________

Ανοιγω τα ματια μου και κοιταζω το ταβανι του δωματιου μου. Ευτυχως που ο Στεφανος με γυρισε χτες σπιτι αποτι φαινεται. Θυμουμενη το χθεσινο συμβαν,αρχιζω να δακρυζω. Ειναι Δευτερα σημερα και αποτι φαινεται,κανενας δεν με ξυπνησε για το σχολειο. Καλυτερα,διοτι δεν θελω να παω ολη την εβδομαδα. Βασικα,μακαρι να με αλλαξουν σχολειο,γιατι δεν θελω να ξανα αντικρισω κανενα απο τα προσωπα τους ξανα. Ουτε του αδερφου. Ισως πρεπει να παω να μεινω στην γιαγια. Σηκωνομαι απο το κρεβατι μου και ποναω ολοκληρη. Πηγαινω στο μπανιο και κοιταζομαι στον καθρεφτη. Το θεαμα ειναι τρομαχτικο. Εχω μολωπες σε ολο μου το σωμα και το προσωπο μου ειναι χτυπημενο. Τα ματια μου ειναι κατακοκκινα απο το κλαμα. Συνεχιζω να κλαιω βουβα και μπαινω στην μπανιερα για να κανω ενα μπανιο,για να βγαλει ολες τις χθεσινες αναμνησεις απο επανω μου.