Famous

50ο κεφαλαιο

Αντριανα

Μολις ειπα το χειροτερο πραγμα που θα μπορουσα να πω σημερα. Η μερα προβλεπεται πως θα γινει πολυ χαλια τωρα στην συνεχεια. Οι γονεις του κοιταζονται με νευρα και επειτα καφωνουν με το βλεμμα τους τον Φωτη.
"Δεν το πιστευω πως ειπες το οικογενειακο μας μυστικο σε ενα κοριτσι που αυριο θα το ξεχασεις! "Λεει συγχυσμενος ο πατερας του και πιανει το κεφαλι του. Εγω αρχιζω να βουρκωνω και να μην νιαζομαι πια για την μασκαρα. Ο Φωτης με αγκαλιαζει και μου δινει ενα φιλι στο κεφαλι. Τωρα με κανει να νιωσω πολυ καλυτερα,αλλα εγω συνεχιζω να κλαιω.

"Μπορει εσεις να την βλεπετε ετσι,αλλα ειναι μοναδικη για εμενα!" Λεει ο Φωτης ουρλιαζωντας απο τα νευρα και με αφηνει για να πιασει ενα βαζο. Το πεταει κατω και αυτο θρυμματιζετε σε μικροσκοπικα κομματακια.

"Ετσι λενε ολοι και μετα καταληγουν να πηδιουνται με αλλες!" Λεει ο πατερας του σοβαρα και εγω του κοιταζω με δακρυα στα ματια. Ολα αυτα για μια απερισκεψια μου.

"Λοιπον,εγω δεν ειμαι σαν τους αλλους! Ισως καποιος αλλος να ειναι απο εδω περα!" Ουρλιαζεο ο Φωτης και οι φλεβες του λαιμου του αρχιζουν να φαινονται.

"Νεαρε μου! Δεν μιλαμε με τετοια λογια στον πατερα μας! Δεν θελω να σε δω αυτες τις μερες! Κανε κατι και εξαφανισου. Αρκετα προβληματα μας εχεις δημιουργησει και εσυ!" Φωναζει η μητερα του και κλαιει και εκεινη ταυτοχρονα.

"Αυτο θα κανω! Μην με αναζητατε μετα!" Ουρλιαζει και μου ψιθυριζει να ανεβουμε τις σκαλες. Εκεινος μπαινει φουριζος στο δωματιο του και πηγαινει στην ντουλαπα του και με νευρικες κινησεις πεταει ολα του τα ρουχα κατω και βγαζει μια βαλιτσα για να τα βαλει μεσα της.

"Φ-Φωτη χιλια συγνωμμη." Λεω με τρεμωμενη φωνη απο την ενταση που δημιουργηθηκε μεχρι πριν λιγο.

"Παρε την μαμα σου και ρωτα την αμα μπορω να μεινω εκει." Λεει με σοβαρο υφος,σαν να περασε την ειλικρινη συγνωμμη μου.

"Δεν χρειαζεται. Δεν θα εχει προβλημα. Χιλια συγνωμμη Φωτη. Μου ξεφυγε." Του λεω,αλλα εκεινος δεν βγαζει φωνη και μου αρπαζει το χερι. Κατεβαινουμε τις σκαλες και απο το κρατημα του,φαινονται τα νευρα του. Οι γονεις του ειναι στην κουζινα και μαζευουν τα σπασμενα.

"Θα αργησετε να με ξαναδειτε!" Φωναζει και κλεινει με δυναμη την εξωτερικη πορτα.
Σφιγγει το χερι του δυνατα στο δικο μου και με κανει να ποναω,αλλα δεν βγαζω λεξη. Οπως και στην διαδρομη για το σπιτι μου. Ουτε εγω ουτε εκεινος μιλαει. Απλα προσπαθουμε να χαλαρωσουμε απο τις εντασεις της ωρας. Χτυπαω την πορτα του σπιτιου μου και η μητερα μου ανοιγει την πορτα.
"Γεια σας παιδια!" Λεει χαρουμενα η μαμα μου και εγω της χαμογελαω αδυναμα. Μας κοιταζει λιγο περιεργα,και λογικο το βρισκω. Τα προσωπα μας ειναι μουντα και θλιμμενα. Και απο τα ματια μου εχει φυγει η μασκαρα.