ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 2

ΣΤΕΡΓΙΟΣ

Σεπτέμβριος 2010...

Η βραδιά σήμερα ήταν ιδανική για την δουλειά που είχαμε σχεδιάσει. Το βοριαδάκι κάλυπτε τους περισσότερους ήχους και η συννεφιά έκρυβε το φεγγάρι ικανοποιητικά. Ήταν τόσο σκοτεινά που με δυσκολία έβλεπα που πατούσα, αλλά έτσι έπρεπε. Μετά από ώρες αναμονής, επιτέλους είχε έρθει η στιγμή που περιμέναμε. Κοίταξα πίσω μου και είδα τον Μιχάλη να με ακολουθεί... τα βήματα του ακούγονταν βαριά και του έκανα νόημα να κάνει ησυχία. Δεν θέλαμε να ξυπνήσει κάποιος από το προσωπικό του σπιτιού, ούτε να βρεθεί μπροστά μας κάποιος από τους φύλακες. Κρυβόμασταν στις σκιές και κοίταξα για πολλοστή φορά το ρολόι μου. Μετρούσα αντίστροφα και όταν έφτασα στο μηδέν του ανακοίνωσα ότι είχε έρθει η ώρα. Σκαρφάλωσα στον πέτρινο τοίχο με ευκολία και πήδηξα στη μέσα πλευρά. Περίμενα τον Μιχάλη... καθυστερούσε αρκετά και όταν επιτέλους εμφανίστηκε πάνω στην μάντρα, έχασε την ισορροπία του και έπεσε άτσαλα στο έδαφος. Ο θόρυβος και το βογκητό του με έκαναν να εκνευριστώ. Τον κεραυνοβόλησα με το βλέμμα μου και σώπασε αμέσως...

«Συμπεριφέρεσαι σαν πρωτάρης...» του είπα μέσα από τα δόντια μου και γρήγορα προσπάθησε να δικαιολογηθεί...

«Συγνώμη ρε Στέργιο... έκανα το λάθος και ήπια κάνα δυο ποτά...»

«Δεν σου έχω πει, όταν ετοιμαζόμαστε για δουλειά δεν θα πίνεις ούτε σταγόνα!»

«Ένα δύο ήταν μόνο... ξέρεις, με κέρναγε η Μάνια και δεν μπορούσα να αντισταθώ..» είδα το πρόσωπο του να φωτίζεται όταν αναφέρθηκε σε εκείνη και χαιρόμουν για αυτόν. Ήταν καλό παιδί και ίσως είχε έρθει ο καιρός του, να σοβαρευτεί. Μπορεί να με περνούσε μόνο έξι χρόνια αλλά πάντα έλεγε ότι κάποια στιγμή, ήθελε να νοικοκυρευτεί.

Διανύσαμε την απόσταση μέχρι το κεντρικό οίκημα προσεχτικά και ευτυχώς δεν είχαμε κανένα κακό συναπάντημα. Ήξερα ότι αυτή τη στιγμή οι ιδιοκτήτες έλειπαν, ο άνθρωπός μου, είχε γίνει η σκιά τους στην έξοδο τους και όταν εκείνοι αποφάσιζαν να επιστρέψουν θα με ειδοποιούσε αμέσως. Εδώ και αρκετές μέρες παρακολουθούσαμε το σπίτι και τους ανθρώπους που μπαινόβγαιναν σε αυτό, είχαμε μάθει όλες τις κινήσεις τους και ήμουν σίγουρος ότι όλα θα πήγαιναν καλά όπως και τις προηγούμενες φορές... 

Περιμέναμε λίγα λεπτά ακόμα και όταν ο φύλακας βγήκε από το σπίτι όπως έκανε κάθε βράδυ, ήξερα ότι είχαμε δεκαπέντε λεπτά μέχρι να επιστρέψει από την περιπολία του. Ο Μιχάλης άνοιξε πολύ εύκολα την κλειδαριά της βαριάς εισόδου και εισβάλαμε μέσα αθόρυβα. Γνωρίζαμε το σχεδιάγραμμα του σπιτιού και έτσι κατευθυνθήκαμε κατευθείαν στον δεύτερο όροφο. Μπήκαμε στην κεντρική κρεβατοκάμαρα και πλησίασα την ντουλάπα... Το μόνο που έβλεπα ήταν ράφια με παπούτσια, έψαξα το σωστό ζευγάρι και το τράβηξα από την θήκη του... αυτόματα είδα να ανοίγει αθόρυβα ένα πορτάκι και πίσω του εμφανίστηκε το χρηματοκιβώτιο.