Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Διάβασα ξανά και ξανά το μήνυμα της Ελπίδας... δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ο Στέργιος τόσο γρήγορα συνέχισε την ζωή του. Νόμιζα πως αυτό που είχαμε ήταν κάτι δυνατό, κάτι αληθινό. Του είχα εξομολογηθεί ότι τον αγαπούσα, του είχα γράψει ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα... τα γράμματα θόλωσαν μπροστά μου και δεν μπορούσα να διαβάσω άλλο τις λέξεις που με πλήγωναν. Εγώ έφταιγα για όλα... ίσως αν έμενα να τα καταφέρναμε. Εγώ τους άφησα όλους και τώρα έπρεπε να υποστώ τις συνέπειες. Η αγάπη μου για τον Στέργιο δεν είχε μειωθεί στο ελάχιστο, τον αγαπούσα με όλη μου την καρδιά και στην ουσία για αυτό είχα δεχτεί να επιστρέψω.
Όσο και αν πονούσα, είχα πάρει αυτή την απόφαση γιατί πίστευα ότι θα γυρνούσα σύντομα πίσω και εκείνος θα με περίμενε... ήθελα να με περιμένει και ας μην του το είχα πει. Προσπάθησα να της απαντήσω, να της δείξω ότι δεν τους κρατάω κακία αλλά όσα μου έρχονταν στο μυαλό δεν έδειχναν αυτό... πονούσα και αυτό φαινόταν στις σκέψεις μου. Έκλεισα τον υπολογιστή και έφυγα για το σπίτι, το μόνο που ήθελα ήταν να χωθώ στο κρεβάτι μου φορώντας ένα από τα φανελάκια του και να τον ονειρευτώ, να κλείσω τα μάτια μου και να φέρω στο μυαλό μου όλες τις όμορφες στιγμές που είχαμε περάσει μαζί.
Το επόμενο πρωί βρισκόμουν κάτω από τα σκεπάσματα και δεν με ενδιέφερε να σηκωθώ. Μετά την εφιαλτική νύχτα που είχα περάσει, βλέποντας τον Στέργιο στον ύπνο μου να με αγνοεί και να με αποφεύγει, δεν είχα ούτε το κουράγιο, ούτε την ψυχική δύναμη να σηκωθώ. Άκουσα ένα διακριτικό χτύπημα και έπειτα τον ήχο της πόρτας που άνοιγε. Η μητέρα μου παρακάλεσε την Φελίπα, μια από τις καμαριέρες, να αφήσει τον δίσκο πάνω στο μικρό τραπέζι και έπειτα της ζήτησε να αποσυρθεί. Πλησίασε το κρεβάτι μου και ένιωσα το βάρος της δίπλα μου. Έβγαλα το κεφάλι μου διστακτικά και την κοίταξα... ήξερα ότι μόνο εκείνη θα με καταλάβαινε.
