ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 33

ΣΤΕΡΓΙΟΣ

Η Κατερίνα είχε παγώσει και απλά κοιτούσε τον Γρηγόρη. Τα είχε χαμένα και δεν ήξερε τι να κάνει. Μάλλον δεν είχα κλείσει την πόρτα και ο μικρός εισέβαλε μέσα απρόσκλητος. Ευτυχώς που δεν μας βρήκε σε άλλη φάση γιατί τότε θα ήταν πραγματικά δύσκολο να του εξηγήσουμε...

«Κατερίνα, γιατί δεν πάτε στην κουζίνα με τον Γρηγόρη να φτιάξετε κανένα τοστ; Σίγουρα θα πεινάει ο μικρός!» με κοίταξε με ευγνωμοσύνη,

«Ναι! Ωραία ιδέα!» τον έπιασε από το χέρι και προσπάθησε να τον οδηγήσει έξω από το δωμάτιο αλλά ο Γρηγόρης όπως πάντα ήταν περίεργος.

«Ο Στέργιος γιατί δεν σηκώνεται από το κρεβάτι σου;» την ρώτησε κοιτώντας με ύποπτα.

«Εεε... θα σηκωθεί!» η φωνή της ακούστηκε αλλοιωμένη «Θέλει να δει αν είναι γερό, έβαλε μερικές τάβλες και θέλει να δει αν αντέχουν!»

Όταν άκουσα τα ντουλάπια να ανοιγοκλείνουν σηκώθηκα όρθιος και προσπάθησα να βρω τα ρούχα μου... άδικος κόπος! Όλα κείτονταν κάπου έξω στο σαλόνι της. Άνοιξα την ντουλάπα της αλλά δεν υπήρχε κάτι στο νούμερο μου που θα μπορούσα να φορέσω.

«Στέργιο σου έφερα...» άκουσα την φωνή της και γύρισα να την κοιτάξω. Το βλέμμα της έπεσε στο γυμνό μου σώμα και τα μάγουλα της έγιναν κατακόκκινα. Αμέσως κοίταξε αλλού, κρατούσε τα ρούχα μου. «Τα ρούχα σου!»

«Ευχαριστώ! Αυτό σκεφτόμουν τώρα, πώς να έρθω μέσα τυλιγμένος με το σεντόνι!»

«Να ντυθείς πρώτα και να έρθεις μετά! Προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν είναι καλή ιδέα να έρθει εδώ μέσα και να αρχίσει να χοροπηδάει πάνω στο κρεβάτι μου για να δει αν είναι αρκετά γερές οι τάβλες!» την πλησίασα και πήρα τα ρούχα από τα χέρια της. Άρχισα να ντύνομαι χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από το δικό της.

«Τις δικές σου τάβλες τις δοκιμάσαμε... μάλλον θα πρέπει να ελέγξουμε και τις δικές μου!» της είπα πονηρά.

«Απ'ότι θυμάμαι μια χαρά ήταν! Ντύσου και μετά... μπορείς να φύγεις! Εγώ θα πάω τον Γρηγόρη δίπλα!» πέρασα το χέρι μου στο πλάι του λαιμού της και χάιδεψα το μάγουλο της.

«Πέρασα πολύ όμορφα...» άγγιξα τα χείλη της με τα δικά μου, ήταν ακόμα πρησμένα από τις προηγούμενες επιθέσεις μου, γεύτηκα την γλύκα τους... «Θα σε περιμένω εδώ...» ήθελα να περάσω την νύχτα μαζί της.

«Όχι Στέργιο!» μου είπε ψιθυριστά αλλά έντονα «Θα τα πούμε αύριο! Δεν χρειάζεται να μας καταλάβουν όλοι!» δεν είχα να κρύψω τίποτα, ούτε εκείνη!