Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ
Περπατούσα προς τον στάβλο και ταυτόχρονα στο μυαλό μου έκανα τον απολογισμό των τελευταίων ημερών. Είχε περάσει ακριβώς μία εβδομάδα από την ημέρα που επιστρέψαμε και είχαμε βρει πια τους ρυθμούς μας. Ο Παναγιώτης με την Ελπίδα ακόμα δεν είχαν αποφασίσει πότε θα γινόταν ο γάμος τους, αλλά δεν αγχωνόντουσαν μιας και είχαν αποφασίσει να μείνουν μαζί. Η αδερφή μου είχε βρει αρκετή από την χαμένη της ζωντάνια και μου θύμιζε πολύ την Ελπίδα που είχα αφήσει πίσω, όταν έφυγα για την Αθήνα μερικά χρόνια πριν. Το αμαξίδιο ήταν ένα αναπάντεχο δώρο για εκείνη. Για αρκετή ώρα δεν μπορούσε να συνέλθει από τους λυγμούς χαράς που την είχαν καταβάλει και όταν επιτέλους κατάφερε να ηρεμήσει, τα ευχαριστώ της δεν σταματούσαν.
Ένιωσα φοβερές τύψεις γιατί κατάλαβα πόσο πολύ το ήθελε και δυστυχώς δεν της το είχα προσφέρει νωρίτερα. Ο Παναγιώτης μου εκμυστηρεύτηκε ότι τις τελευταίες μέρες κοιτούσε στο διαδίκτυο για κάτι παρόμοιο αλλά ήθελε να το διαλέξουν μαζί με την Ελπίδα. Τελικά ότι και να γινόταν η αδερφή μου με κάποιον τρόπο θα το αποκτούσε! Ο Μιχάλης με την Μυρτώ ετοιμάζονταν να αποχαιρετήσουν για μερικές ημέρες τον μικρό Γρηγόρη. Είχαν έρθει οι γονείς της από την Λάρισα, σκόπευαν να επισκεφθούν κάποιους συγγενείς τους, στην Λήμνο για λίγες μέρες και θα τον έπαιρναν μαζί τους. Θα έκαναν τα μπάνια τους μιας και ο Ιούνιος είχε μπει για τα καλά και έπειτα θα επέστρεφαν εδώ και θα έμεναν μερικές εβδομάδες στο κτήμα για να χαρούν όσο περισσότερο μπορούσαν τον εγγονό τους και την κόρη τους.
Εγώ με την Κατερίνα, κάθε μέρα που περνούσε ερχόμασταν όλο και πιο κοντά, η ξεγνοιασιά της, τις στιγμές που βρισκόμασταν όλοι μαζί παρέα, το χαμόγελο της όταν κάτι την ευχαριστούσε, η υπευθυνότητα της όταν δούλευε, η αισιοδοξία της όταν κάτι πήγαινε στραβά και ο αστείρευτος ερωτισμός της στις ιδιωτικές μας στιγμές με έκαναν να την ερωτεύομαι κάθε μέρα και περισσότερο. Όλοι ήξεραν ότι είχαμε γίνει ζευγάρι και μας φαινόταν φυσικό πια να αγκαλιαζόμαστε και να αγγιζόμαστε όποτε βρίσκαμε ευκαιρία. Πολλές φορές την παρατηρούσα από μακριά και δεν πίστευα ότι αυτή η γυναίκα ήταν δικιά μου, ευχαριστούσα καθημερινά την καλή μου τύχη, που την έφερε στον δρόμο μου και ευχόμουν τίποτα να μην χαλούσε αυτό που ζούσαμε... τίποτα και κυρίως όχι αυτό που θα της έλεγα το απόγευμα!
