ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 67

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Χρειάστηκαν περίπου ένα μήνα μέχρι να καταφέρουν, η μητέρα μου μαζί με την Σαμάνθα, να με πείσουν να πραγματοποιήσω το ταξίδι πίσω στην Ελλάδα. Φοβόμουν να τους αντικρύσω, ήξερα ότι τους όφειλα εξηγήσεις για την εξαφάνιση μου, περισσότερο όμως φοβόμουν την συνάντηση που θα είχα με τον Στέργιο. Είχα ένα κακό προαίσθημα για όλο αυτό...

Η μητέρα μου είχε επιμείνει να έχουμε μαζί μας ασφάλεια στο ταξίδι μας και επειδή ήξερα τους φόβους της δεν είχα φέρει καμία αντίρρηση. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Μακεδονία στην Θεσσαλονίκη, μας περίμενε ένα μαύρο τζιπ 4x4 με φιμέ τζάμια. Ο Νίκολας και ο Τιμ, οι δύο σωματοφύλακες που είχαμε πάρει μαζί, φόρτωσαν τα πράγματα μας στο πορτμπαγκάζ και χωρίς να καθυστερήσουμε καθόλου ξεκινήσαμε για τις Σέρρες. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής , μιλούσα στην μητέρα μου για όλα όσα βλέπαμε γύρω μας. Όσο πλησιάζαμε όμως, έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί χωρίς να έχει όρεξη να αποκαλύψει κάτι. 

Οι αναμνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη αλλά τις κρατούσα όλες για τον εαυτό μου. Μπαίνοντας στην πόλη, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια τεράστια ταμπέλα που διαφήμιζε ένα ιππικό κέντρο. Στην αρχή δεν κατάλαβα ότι ήταν το ίδιο... όταν το συνειδητοποίησα η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα, αναρωτιόμουν εάν αυτό που έβλεπα ήταν απλά μια φωτογραφία ή εάν όντως είχε αλλάξει τόσο; Η μητέρα μου κατάλαβε ότι κάτι με τάραξε και έπιασε το χέρι μου στο δικό της, το έσφιξε δυνατά, σα να μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.

Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη, περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά από το κτήμα. Το δωμάτιο μας, ήταν μια συμπαθητική σουίτα δύο δωματίων με ένα μικρό σαλόνι στον προθάλαμο. Είχε θέα σε μία καταπράσινη αυλή, στην άκρη της οποίας υπήρχαν τραπέζια που μπορούσες να απολαύσεις το ποτό σου ή το φαγητό σου εάν ήθελες. Κοίταξα στο βάθος το περίγραμμα των βουνών και ήξερα ότι κάπου εκεί έξω βρισκόταν εκείνος... μετά από τέσσερα χρόνια επιτέλους θα τον συναντούσα ξανά. 

Ο αναστεναγμός που βγήκε από τα χείλη μου δεν πέρασε απαρατήρητος αλλά η μητέρα μου είχε την ευγένεια να μην το σχολιάσει. Μέχρι να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο μας ο ήλιος είχε πέσει και έτσι προτιμήσαμε να δειπνήσουμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Της υποσχέθηκα ότι την επόμενη μέρα θα κάναμε μια μεγάλη βόλτα και θα της έδειχνα όλα τα μέρη που μου άρεσαν.