Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Πετάχτηκα όρθια αναστατωμένη με αποτέλεσμα να μπλεχτεί το πόδι μου στο τραπέζι και αυτό να ταρακουνηθεί τόσο πολύ που όλα τα ποτήρια έπεσαν κάτω. Όσοι βρίσκονταν γύρω μου γύρισαν και με κοίταξαν. Στάθηκα όρθια κοιτάζοντας για ακόμα μια φορά τον Στέργιο πριν φύγω σαν κυνηγημένη... δεν μπορούσα να μείνω άλλο εδώ. Λες και ένιωσε το βλέμμα μου γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε. Δεν ξέρω εάν με αναγνώρισε, δεν με ένοιαζε. Ένιωθα ξένη... μια παρείσακτη, αυτό ήμουν! Ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Άφησα χρήματα πάνω στο τραπέζι, μάζεψα τα πράγματα μας και με γρήγορες κινήσεις μπήκα στο εστιατόριο. Η Κάσσυ προσπάθησε να μου μιλήσει αλλά της είπα ότι κάτι μου είχε τύχει και έπρεπε να φύγουμε. Βγήκα στην μπροστά βεράντα ψάχνοντας με το βλέμμα μου την μητέρα μου, την είδα να μιλάει με μία κυρία και χωρίς καθόλου ευγένεια της είπα απότομα ότι είχε έρθει η ώρα να φύγουμε.
«Δώσε μου μερικά λεπτά καλή μου!» μου είπε συνεχίζοντας την κουβέντα της.
«Πάω στο αμάξι!» μουρμούρισα και ξεκίνησα να περπατάω.
Στα μισά της διαδρομής άκουσα καλπασμούς αλόγου να με πλησιάζουν και σταμάτησα. Γύρισα πίσω και είδα τον Στέργιο να ζυγώνει και να πηδάει από την φοράδα στο έδαφος κοιτάζοντας με, με ύφος ανερμήνευτο. Την χάιδεψε στο λαιμό για να την ηρεμήσει χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το δικό μου, το οποίο όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα καταλάβαινα ότι ήταν θυμωμένο και σκληρό. Είχα τόσα να του πω και δεν μπορούσα να αρθρώσω ούτε λέξη... εκείνος όμως δεν έχασε τον καιρό του.
«Τι διάολο θες εδώ; » μου φώναξε. Η φωνή του ακούστηκε στα αυτιά μου κοφτή, απότομη και γεμάτη θυμό. Ένιωσα ότι είχα κάνει κάτι κακό και αμέσως προσπάθησα να δικαιολογηθώ.
«Ήρθα... ήρθα για να κάνω... μία δωρεά... στο μουσείο...» δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω, είχα ταραχτεί πολύ που τον είχα τόσο κοντά μου.
