Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ
Η σημερινή μέρα είχε ξεκινήσει με τρομερό άγχος αλλά ευτυχώς όλα είχαν πάει καλά. Φοβόμουν για την αντίδραση της Ελπίδας στα λόγια του γιατρού, είχα μιλήσει μαζί του την προηγούμενη μέρα και ήξερα περίπου τι θα της έλεγε. Ήμουν έτοιμος να πάω κοντά της αν με χρειαζόταν αλλά η αδερφή μου, είχε φανεί δυνατή και αποδέχτηκε αυτό που τόσα χρόνια γνωρίζαμε αλλά δεν θέλαμε να ομολογήσουμε δυνατά. Δεν θα ξανά περπατούσε. Μας το είχε πει και παλαιότερα ο συγκεκριμένος γιατρός αλλά η δεύτερη γνώμη που είχαμε πάρει μας είχε αφήσει κάποιες ελπίδες βελτίωσης της κατάστασης της και αυτό ήταν που την έτρωγε τόσο καιρό, ότι ίσως ξανά περπατούσε.
Αντί να ζει την ζωή που είχε, περίμενε να ζήσει την ζωή που θα ερχόταν με αποτέλεσμα να χάνει τα καλύτερα της χρόνια βυθισμένη στην αυτολύπηση και στην στεναχώρια. Πράγματα που την έκαναν ευτυχισμένη είχε σταματήσει να τα αναζητά και απλά ζούσε την κάθε μέρα χωρίς να προσπαθεί να χαρεί τις ομορφιές της. Όλα αυτά βέβαια συνέβαιναν μέχρι την στιγμή που πάτησε το πόδι της η Κατερίνα στο κτήμα. Δεν ξέρω τι είχε δει η αδερφή μου σ'αυτήν την κοπέλα... ίσως αυτό που έβλεπα και εγώ. Έναν άνθρωπο πληγωμένο αλλά δυνατό. Φαινόταν ότι δεν θα το έβαζε κάτω και αυτό έκανε.
Πίναμε τον καφέ μας και συζητούσαμε την πιθανότητα να γίνει ο γάμος του Παναγιώτη και της Ελπίδας πριν τελειώσει το καλοκαίρι. Μέσα σε λίγες ώρες όλα είχαν αλλάξει. Η αδερφή μου φαινόταν επιτέλους ευτυχισμένη, η Κατερίνα ήταν δικιά μου και το ήξεραν όλοι ή έστω σχεδόν όλοι και σύντομα θα το μάθαιναν και οι υπόλοιποι, όλα κυλούσαν όμορφα. Κάποια στιγμή μου είπε ότι θα πεταχτεί εδώ κοντά σε ένα μαγαζί για να ρωτήσει για κάτι που είχε δει. Την πείραξα λέγοντας της χαριτολογώντας ότι ήθελα να αγοράσει κάτι για το βράδυ που θα μέναμε οι δύο μας. Κοκκίνισε αλλά από το ύφος της κατάλαβα ότι δεν θα μου χαλούσε το χατίρι. Αυτή η γυναίκα έμοιαζε αθώα αλλά έπαιρνε φωτιά σε δευτερόλεπτα. Πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν να την αγγίξω, με ένα μου βλέμμα έχανε τα λόγια της και η ανάσα της έβγαινε βαριά. Χαιρόμουν ιδιαίτερα που μπορούσα να την αναστατώνω τόσο.
