Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Το ύφος του Κώστα ήταν περίεργο. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο σοβαρό. Τον παρατηρούσα και προσπαθούσα να καταλάβω για ποιον λόγο επέμενε τόσο πολύ. Δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να τον ακούσω, ήδη είχε καταστρέψει την σχέση που είχα με τον Στέργιο. Στεκόταν απέναντι μου, κοιταζόμασταν στα μάτια σα να ανταγωνιζόταν ο ένας τον άλλο. Αυτά που ήθελε να μου πει, νόμιζε ότι με αφορούσαν αλλά έκανε λάθος! Δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω τίποτα άλλο από αυτόν! Τίποτα απολύτως!
«Δεν με ενδιαφέρουν αυτά που έχεις να μου πεις!» έκανα μεταβολή και άρχισα να βαδίζω προς την έξοδο.
«Αυτά που έχω να σου πω αφορούν τον Στέργιο και είμαι σίγουρος ότι θα ήθελες να τα ακούσεις...» έμεινα ακίνητη. Εννοείται ότι ήθελα να μάθω τα πάντα για τον Στέργιο και αυτός ο άνθρωπος που βρισκόταν πίσω μου μπορούσε να μου αποκαλύψει κάποια κομμάτια του παρελθόντος του. Γύρισα αργά προς το μέρος του και τον κοίταξα εξεταστικά σταυρώνοντας τα χέρια κάτω από το στήθος μου.
«Αποφάσισα να σε ακούσω!» χαμογέλασε συγκαταβατικά «Βέβαια μη νομίζεις ότι με αυτά που θα μου πεις θα με κάνεις να αλλάξω γνώμη...»
«Δεν ξέρω τελικά εάν έχεις αποφασίσει να πας σπίτι του ή όχι... αυτά που θα ακούσεις πάντως θα σε κάνουν να επιλέξεις με σιγουριά.»
«Ξεκίνα να μιλάς γιατί δεν έχω πολύ χρόνο.» του δήλωσα κοφτά. Περπάτησα προς τα μέσα και έκατσα πάνω σε ένα στενό πάγκο. Με ακολούθησε αλλά είχε την ευφυΐα να μη κάτσει δίπλα μου. Κοίταξε γύρω του, βρήκε ένα άδειο βαρέλι το γύρισε ανάποδα και κάθισε πάνω του.
«Θα σε πάω μερικά χρόνια πίσω, τότε που γνώρισα τον Στέργιο. Όταν ο Αποστολίδης με έβαλε στην ομάδα τους, αμέσως κατάλαβα ότι ο Στέργιος ήταν διαφορετικός από εμάς. Φαινόταν ότι ήταν φτιαγμένος από άλλη πάστα ανθρώπου. Ήταν πάντα σοβαρός και λιγομίλητος, όταν έπρεπε να μιλήσει το έκανε με σύνεση, μετά από σκέψη και πάντα τον ακούγαμε με προσοχή, ακόμα και το ίδιο μας το αφεντικό από εκείνον περίμενε να συμφωνήσει για να συνεχιστεί κάποια δουλειά. Κατά καιρούς είχαν περάσει διάφοροι από την παρέα μας και πάντα κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα, ο Στέργιος δεν ήταν σαν εμάς. Γρήγορα κατάλαβα ότι και η Αλεπού το γνώριζε. Τις λίγες φορές που συναντηθήκαμε όλοι μαζί, εκείνος τον κοίταζε με περηφάνια, με θαυμασμό, ήταν δικό του δημιούργημα και καμάρωνε για αυτό! Δεν τον ενδιέφερε τι θα λέγαμε εμείς! Μόνο τον Στέργιο εμπιστευόταν και πολύ αργότερα κατάλαβα ότι τον φοβόταν κι'ολας.» Το αφεντικό του Στέργιου τον φοβόταν; Αποκλείεται!
