ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 66

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

4 χρόνια μετά το περιστατικό και... την τελευταία τους συνάντηση.

Καθισμένη στο γραφείο μου μελετάω για ακόμα μια φορά τον τελευταίο ισολογισμό της εταιρίας και χαμογελάω ικανοποιημένη. Εδώ και τρία χρόνια έχω αναλάβει την διαχείριση της GemMine και με τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου κατάφερα να τα πάω αρκετά καλά. Ο πατέρας μου αποσύρθηκε μετά τον τραυματισμό της μητέρας μου και συμμετέχει μόνο στα συμβούλια που γίνονται μία φορά τον μήνα έχοντας περισσότερο τον ρόλο του παρατηρητή, δείχνει να μου έχει εμπιστοσύνη και αυτό κατά κάποιον τρόπο με τιμάει. Παρά τα όσα είχε κάνει και τον τρόπο που φερόταν τόσα χρόνια σε εμένα και στην μητέρα μου, φαίνεται να έχει μετανιώσει πραγματικά... χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η μητέρα μου θα τον δεχθεί ποτέ πίσω. Αυτό το θέμα είναι δικό τους και δεν ανακατεύομαι.

Το τραύμα της μητέρας μου ήταν πολύ σοβαρό. Η σφαίρα είχε διαπεράσει το στομάχι και είχε καρφωθεί στο κάτω μέρος του πνεύμονα. Όσες ώρες βρισκόταν στο χειρουργείο το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι την έχανα και δεν είχα προλάβει να της πω πόσο πολύ την αγαπούσα, δεν είχα προλάβει να την ευχαριστήσω για την αγάπη που μου προσέφερε... εκείνη ήταν ο μόνος άνθρωπος που με καταλάβαινε και παρ'όλο που με αγαπούσε προτιμούσε να με αποχωριστεί, προτρέποντας με να φύγω, για να μπορέσω να γίνω ευτυχισμένη.

Αργά το βράδυ, αφού οι γιατροί βγήκαν από το χειρουργείο μας ενημέρωσαν για το πόσο κρίσιμη ήταν η κατάσταση και για την εξέλιξη του χειρουργείου που δεν είχε πάει όπως περίμεναν. Είχε χάσει πολύ αίμα και ο οργανισμός της είχε εξασθενήσει... τα λόγια τους μας προετοίμαζαν για το μοιραίο και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Δεν είχα σταματήσει στιγμή να κλαίω, ο πατέρας μου προσπάθησε να μου δώσει κουράγιο αλλά ήξερα ότι έφταιγε και δεν τον ήθελα κοντά μου. Του ζήτησα να με αφήσει μόνη και το έκανε. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο συντετριμμένο αλλά δεν με ενδιέφερε, το μόνο που με ένοιαζε ήταν η μητέρα μου. Έκατσα σε μία καρέκλα και έσκυψα το κεφάλι, άρχισα να προσεύχομαι και να παρακαλάω τον Θεό να την βοηθήσει γιατί πάντα ήταν μια καλή γυναίκα... δεν της άξιζε να φύγει με τόσο άδικο τρόπο...

Πριν σηκώσω το κεφάλι μου και τον αντικρύσω ήξερα ότι εκείνος στεκόταν μπροστά μου. Ήταν και αυτός φταίχτης! Δεν έπρεπε να είχε έρθει ποτέ εδώ! Εκείνος μου είχε ζητήσει να έρθει η μητέρα μου στην εταιρία, εάν δεν το είχε κάνει η μητέρα μου δεν θα κινδύνευε... Πολύ αργά, σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τα γκριζογάλανα μάτια του να με κοιτάνε γεμάτα πόνο και συμπόνια. Δεν τον άφησα να μιλήσει, δεν του έδωσα ούτε ένα τόσο δα ελαφρυντικό. Ο πόνος μου με έκαιγε και ήθελα και εγώ να κάψω τους πάντες γύρω μου. Ήταν η τελευταία φορά που τον αντίκρισα... ήταν μόνο για λίγα λεπτά αλλά μου φάνηκαν σαν αιώνας ολόκληρος.