Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο θυμωμένο αλλά δεν με ενδιέφερε! Ήμουν και εγώ πολύ θυμωμένη μαζί του και θα έπρεπε να το καταλάβει. Δεν γίνεται χθες να με φιλούσε έτσι και σήμερα να είναι κολλημένος στην άλλη! Όχι! Μπορώ να αντέξω πάρα πολλά αλλά αυτό όχι! Συνέχιζα να τον κοιτάω με ύφος και έβλεπα ότι ήταν έτοιμος να εκραγεί. Τον προκαλούσα και δε με ένοιαζε... περίμενα να δω τι θα μου έλεγε...
«Σε ακούω!» του είπα χωρίς ίχνος φόβου, ή μεταμέλειας για αυτό που έκανα. Στην πραγματικότητα απορούσα που κατάλαβε ότι έφυγα. Μάλλον κάποιος άλλος θα του το είπε γιατί εκείνος ήταν απασχολημένος...
«Θα με ακούσεις θέλεις δεν θέλεις! Αυτό που έκανες ήταν επιεικώς ηλίθιο! Θα μπορούσες να είχες πάθει κάτι...» μου φώναζε και με κοιτούσε αγριεμένος.
«Όπως είδες δεν έπαθα τίποτα!» το ήξερα ότι ακουγόμουν ειρωνική.
«Γιατί σηκώθηκες και έφυγες έτσι ξαφνικά;»
«Βαρέθηκα...» βαρέθηκα να βλέπω την άλλη να του κολλάει συνεχώς!
«Βαρέθηκες; Το ξέρεις ότι αν πάθαινες κάτι θα έβρισκα τον μπελά μου; Έχεις καταλάβει ότι αυτό που έκανες ήταν επικίνδυνο;» ο τόνος της φωνής του είχε κατέβει λίγο.
«Και να πάθαινα κάτι, δεν νομίζω να το καταλάβαινες! Εσένα η προσοχή σου ήταν στραμμένη αλλού!»
«Κατερίνα κόψε αυτό το υφάκι γιατί δεν θα τα πάμε καθόλου καλά! Εδώ πέρα έχουμε κάποιους κανόνες και πρέπει να μάθεις να συμβαδίζεις με αυτούς! Δεν μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, δεν είσαι μόνη σου.» με κοίταξε για άλλη μια φορά θυμωμένος και σοβαρός... ήθελα να τον χαστουκίσω! Για ποιους κανόνες μου μιλούσε;
«Κανόνες ε; Οι κανόνες σου, λένε ότι πρέπει να ευχαριστείς τις πελάτισσες σου με όσους τρόπους μπορείς; Μόνο μπροστά μας δεν το κάνατε! Μέχρι και το πόδι της στραμπούλιξε επίτηδες για να βρεθεί μαζί σου στο άλογο! Μιλούσατε και γελούσατε σαν να ήσασταν μόνοι!» από τα νεύρα μου δεν ήξερα πια τι έλεγα! Εκείνος συνέχιζε να με κοιτάει αλλά το ύφος του άλλαξε, ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του και μου έκοψε την ανάσα.
