ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 61

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν. Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά, ίσως αργά το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα. Είχα το κεφάλι μου ακουμπισμένο στο στήθος του και με το δάχτυλο μου χάιδευα το γραμμωμένο στομάχι του. Μου είχε λείψει τόσο πολύ όλο αυτό... οι δυο μας αγκαλιά, να αισθάνομαι τις ανάσες του, να ακούω την αναπνοή του, να ξέρω ότι είναι δίπλα μου! Ξεκίνησα να αφήνω μικρά φιλιά στο στήθος του και με τράβηξε λίγο πιο πάνω για να μπορέσω να τον κοιτάξω. Τα μάτια του έλεγαν τα πάντα...

«Έλα εδώ...» είπε και πριν προλάβω να κουνηθώ κόλλησε το πρόσωπο του στο δικό μου. Το φιλί του για άλλη μια φορά με τρέλανε, ο ερωτισμός, η κτητικότητα και η ένταση που έβγαζε με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τους τελευταίους μήνες απλά υπήρχα. Μόνο όταν ήμουν μαζί του ζούσα πραγματικά, μόνο μαζί του ένιωθα ότι έχω κάποιον προορισμό. Ήξερα ότι αυτό που μου είχε ζητήσει δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν μπορούσα να επιστρέψω πίσω μαζί του, όχι, αν πρώτα δεν ξεμπέρδευα μια και καλή από εδώ. Έπρεπε να του μιλήσω και θα το έκανα αμέσως. Δεν ήθελα να χάσω το κουράγιο μου. Θα του έλεγα τα πάντα... για τον πατέρα μου, για την εταιρία και για τον Άλεξ. Σίγουρα δεν θα του άρεσαν αυτά που θα άκουγε. Διέκοψε το φιλί μας και έσμιξε τα φρύδια του. «Τι έχεις; Θες να σταματήσω;» ήξερα ότι δεν ήθελε να σταματήσει όπως δεν ήθελα και εγώ αλλά δυστυχώς έπρεπε.

«Στέργιο πρέπει να μιλήσουμε. Έχω να σου πω πάρα πολλά και τα περισσότερα δεν είναι ευχάριστα...» ανακάθισε στο κρεβάτι και έπιασε το φανελάκι που φορούσε νωρίτερα. Μου το έδωσε να το φορέσω, εκείνος σηκώθηκε και έβαλε το μπόξερ του.

«Νομίζω ότι γυμνοί δεν θα καταφέρουμε να κάνουμε αυτή τη συζήτηση...» κοίταξε τα γυμνά μου πόδια με νόημα και αμέσως τα σκέπασα με το σεντόνι. «Κάπως καλύτερα...» κάθισε στην πολυθρόνα που υπήρχε δίπλα στην μπαλκονόπορτα και περίμενε να ξεκινήσω. «Μπορείς να αρχίσεις.» μου είπε με σοβαρό ύφος.

Κοιτούσα το γυμνό του σώμα και το μυαλό μου δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Νόμιζε ότι μόνο εκείνος επηρεαζόταν από το γυμνό κορμί μου; Το ίδιο πάθαινα και εγώ αλλά δε έδειχνε να τον νοιάζει. Καθόταν στην πολυθρόνα μόνο με το εσώρουχο του και εγώ έπρεπε να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να αρχίσω επιτέλους να μιλάω! Ξεφύσηξα και κοίταξα το ταβάνι για να συγκεντρωθώ.

«Λοιπόν...» δυσκολευόμουν να ξεκινήσω «Όπως μάλλον έχεις καταλάβει ο πατέρας μου είναι ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, με μεγάλη δύναμη και ακόμα μεγαλύτερο εγωισμό.» του έριξα ένα βλέμμα για να δω την αντίδραση του. Απλά με κοιτούσε, περίμενε να συνεχίσω και το έκανα. Του είπα ότι εκείνος ευθυνόταν που έφυγα από την Ελλάδα, οι άνθρωποι του με βρήκαν και με τον τρόπο του με απείλησε πως αν δεν επέστρεφα θα μας έκανε κακό. Του διηγήθηκα τα πάντα από την στιγμή που ξεκίνησα να εργάζομαι στην εταιρία και του εξήγησα ότι ο πατέρας μου ποτέ δεν παραιτήθηκε από την ιδέα να κάνει τον Άλεξ γαμπρό του.