Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Είχαν περάσει σχεδόν δεκαπέντε μέρες από τότε που έπιασα δουλειά και ένιωθα συνεχώς ξεθεωμένη... το ήξερα ότι θα ήταν δύσκολα αλλά δεν το φανταζόμουν έτσι. Αυτή τη δουλειά δεν μπορούσε να την κάνει μόνη της μία γυναίκα, στην πραγματικότητα αμφέβαλα αν θα μπορούσε να την κάνει και άντρας! Οι ώρες δεν αρκούσαν και τα άλογα ήταν πολλά. Θα το πάλευα όσο μπορούσα μέχρι τελικής πτώσεως! Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να δω στα μούτρα αυτού του εκνευριστικού και υπεροπτικού άντρα την ικανοποίηση ότι τελικά δεν τα κατάφερα και είχε δίκιο! Ακόμα θυμόμουν εκείνη την μέρα... στην αρχή όλα φαινόντουσαν ευνοϊκά και η χαρά μου ήταν μεγάλη!
Εκείνο το πρωί, η Κάσσυ μου είχε δανείσει το αμάξι της και ξεκίνησα να ανέβω στο βουνό για να βρω το ιππικό κέντρο. Είχα πάρει λεπτομερείς οδηγίες για το πώς θα έφτανα εκεί. Μετά από σαράντα λεπτά και αρκετούς λάθος χωματόδρομους, κατάφερα επιτέλους να περάσω την τεράστια είσοδο και να αναστενάξω από ανακούφιση. Το μέρος φαινόταν υπέροχο! Τα δέντρα, τα πουλιά και ο καθαρός αέρας με έκαναν να νιώθω μια υπέρτατη αισιοδοξία! Σκεφτόμουν ότι ίσως θα μπορούσα να έκανα αυτό που αγαπούσα χωρίς τον φόβο, ότι ο πατέρας μου θα με έβρισκε και θα με ανάγκαζε να γυρίσω πίσω.
Άφησα το αμάξι και ξεκίνησα να περπατάω προς το κεντρικό κτήριο. Φανταζόμουν ότι εκεί μέσα θα έβρισκα τον υπεύθυνο... Άνοιξα την πόρτα και ακούστηκε ο ήχος από ένα καμπανάκι. Κοίταξα δεξιά αριστερά αλλά δεν είδα κανέναν...
«Καλημέρα!» φώναξα «Είναι κανείς εδώ;» κάτι μύριζε υπέροχα και η κοιλιά μου γουργούριζε...
«Καλημέρα! Καλώς ήρθες!» γύρισα ξανά το βλέμμα μου στα δεξιά και είδα μια κοπέλα σε αναπηρικό αμαξίδιο να κρατάει ένα δίσκο. Τον άφησε στον πάγκο και με πλησίασε χαμογελώντας μου αληθινά. «Είμαι η Ελπίδα, πως μπορώ να σε βοηθήσω;»
«Καλημέρα! Με λένε Κατερίνα...» δεν ξέρω γιατί συστήθηκα έτσι «Με έστειλε ο Μηνάς, μου είπε ότι θέλετε άτομο για να καθαρίζει τους στάβλους και να προσέχει τα άλογα...»
