ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 35

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Ο Στέργιος μετά την παράκληση μου σταμάτησε λίγα μέτρα πιο κάτω, έξω σχεδόν από το μαγαζί που μας είχε αναφέρει. Ο Παναγιώτης βοήθησε την Ελπίδα να κάτσει στο καρότσι της και αφού σιγουρευτήκαμε ότι το αυτοκίνητο δεν ενοχλεί προχωρήσαμε στο πλάι για να βρούμε την είσοδο του καφέ. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα μόλις μπήκα μέσα ήταν πως το μαγαζί δούλευε σε δύο επίπεδα. Μπροστά ήταν η καφετέρια και στην πίσω πλευρά, στο υπερυψωμένο επίπεδο λειτουργούσε το εστιατόριο. 

Ο Στέργιος μας ενημέρωσε ότι ήταν καινούριο μαγαζί και ακόμα δεν είχε κλείσει χρόνο αλλά ο κόσμος έδειχνε να το προτιμάει. Το χρώμα που κυριαρχούσε στον χώρο ήταν το πράσινο της μέντας σε συνδυασμό με το χρώμα της καστανιάς στα έπιπλα. Τα φωτιστικά ήταν σε κλασσικό ρουστίκ στυλ και οι απλίκες που διακοσμούσαν τους τοίχους παρείχαν τον κατάλληλο φωτισμό χωρίς να κουράζουν το βλέμμα. Τα διακοσμητικά, τα φλιτζάνια, τα τασάκια... όλα όσα έβλεπα έδεναν όμορφα μεταξύ τους. Με την πρώτη ματιά θα μπορούσα να πω ότι μου άρεσε αυτό το μαγαζί και αν ζούσα εδώ σίγουρα θα το έκανα στέκι μου.

Εδώ και μία ώρα συζητούσαμε ευχάριστα όλοι μαζί. Στην αρχή η ατμόσφαιρα ήταν λίγο βαριά αλλά μόλις η Ελπίδα τελείωσε ότι είχε να πει, ο Παναγιώτης την διαβεβαίωσε για ακόμα μια φορά ότι την λατρεύει και θα έκανε τα πάντα για αυτήν. Το δαχτυλίδι που έβγαλε από την τσέπη του και η πρόταση γάμου που της έκανε μας άφησε όλους άφωνους, εκτός από τον Στέργιο που μάλλον ήταν ενημερωμένος. Η Ελπίδα δέχτηκε με δάκρυα στα μάτια και η καρδιά μου άρχισε να σφίγγετε... Αμέσως τηλεφώνησαν στην Μυρτώ και στον Μιχάλη για να τους ανακοινώσουν τα ευχάριστα και όση ώρα μιλούσαν ένα σύννεφο με τύλιξε και με γύρισε στο σπίτι μου. 

Οι αναμνήσεις με παρέσυραν και με μετέφεραν αρκετά χρόνια πίσω. Προσπάθησα να θυμηθώ κάποιες ευτυχισμένες στιγμές αλλά δεν μπόρεσα να βρω παραπάνω από μερικές ευχάριστες στιγμές με την μητέρα μου. Αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονταν μπροστά μου μπορεί να μην είχαν δεσμούς αίματος αλλά όλοι μαζί ήταν οικογένεια. Νοιάζονταν, πρόσεχαν, αγαπούσαν, σέβονταν ο ένας τον άλλο και οι διαφωνίες που καμία φορά δημιουργούνταν μεταξύ τους δεν τους διέλυαν. 

Μπορεί να μην είχαν λεφτά για να κάνουν την ζωή τους εύκολη αλλά είχαν τόση αγάπη ο ένας για τον άλλον που έφτανε για να ζουν ευτυχισμένοι. Ζήλευα με την καλή έννοια αυτό που είχαν και ήλπιζα να γινόμουν και εγώ κομμάτι τους για όσο καιρό μπορούσα. Δεν ήξερα πως θα εξελισσόταν η σχέση μου με τον Στέργιο... εάν ήμασταν καλά και προχωρούσαμε μαζί τότε κάποια στιγμή θα έπρεπε να του μιλήσω και για τα υπόλοιπα μυστικά που του έκρυβα.