Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ
2016...
Άνοιξα τα μάτια μου τρομοκρατημένος, κοίταξα γύρω μου και γρήγορα κατάλαβα ότι βρισκόμουν στο δωμάτιο μου. Βαριανάσανα δυνατά, η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα και ήμουν μούσκεμα από τον ιδρώτα. Στο μυαλό μου συνέχιζαν να παίζουν εικόνες από τον εφιάλτη που με κυνηγούσε... Για ακόμα μια φορά όλα μου φαινόντουσαν τόσο αληθινά που ήταν σα να ξανά ζούσα εκείνη την καταραμένη μέρα. Είχαν περάσει τόσα χρόνια αλλά ακόμα και τώρα, οι τύψεις μου ήταν τόσες που δε με άφηναν να ηρεμήσω. Ότι και να είχα κάνει δεν ήταν ικανό να αναπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε εξαιτίας μου... σηκώθηκα όρθιος και φόρεσα το τζιν που είχα αφήσει χθες το βράδυ πάνω στην καρέκλα. Κοίταξα από το παράθυρο και αντίκρισα τον ήλιο να ξεμυτίζει στο βάθος πίσω από τα βουνά, δίνοντας μια περίεργη αλλά υπέροχη απόχρωση στον ουρανό. Φόρεσα ένα μακρυμάνικο μπλουζάκι, τις μπότες μου και βγήκα έξω. Ήμουν σίγουρος ότι μια βόλτα με τον Αίολο θα με ηρεμούσε και θα με επανέφερε στο τώρα.
Κατευθύνθηκα στους στάβλους και προχώρησα στο βάθος, εκεί που κανένας δεν τον ενοχλούσε. Τα άλογα γύρω μου έδειχναν να αναστατώνονται μιας και δεν τους είχα συνηθίσει σε τέτοιες πρωινές επισκέψεις. Ο Αίολος μόλις με είδε χλιμίντρισε άγρια και πισωπάτησε. Ήταν ένα μαύρο Μάστανγκ έξι χρόνων που με είχε δυσκολέψει πολύ μέχρι να καταφέρω να το τιθασεύσω. Από την φύση του ήταν άγριο και ήθελε να είναι ελεύθερο... ήμουν ο μόνος που άφηνε να το ιππεύω και αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Τον χάιδεψα και άρχισα να του μιλάω με σταθερή φωνή...
«Φίλε, έχω ζόρια και θέλω να ξεσκάσω... μόνο μαζί σου μπορώ να τρέξω και να πιάσω τον άνεμο... μόνο μαζί σου μπορώ να ξεχνάω...» σα να με κατάλαβε χλιμίντρισε ξανά. Τον σέλωσα και ξεκινήσαμε. Στην αρχή, μέχρι να βγούμε από το περιφραγμένο χώρο του κτήματος πηγαίναμε χαλαρά, όταν όμως βρεθήκαμε πάνω στα βουνά τον άφησα να τρέξει με όση δύναμη είχε. Ο αέρας έκανε τα μάτια μου να δακρύζουν αλλά δε με ένοιαζε, το μυαλό μου καθάριζε και ένιωθα ότι όλα θα πήγαιναν καλά... τουλάχιστον αυτό ήλπιζα! Ανεβήκαμε στο βουνό και πήραμε το μονοπάτι που έβγαζε στην κορυφή, ήθελα να φτάσω ψηλά σήμερα... Αρκετή ώρα μετά καθόμουν σε ένα βράχο και κοιτούσα την τεράστια έκταση που τώρα πια άνηκε στην αδερφή μου και εμένα. Ο Αίολος λίγο πιο πέρα, απολάμβανε το φρέσκο χορτάρι και την ψευδαίσθηση ότι ήταν ελεύθερος.
