Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ
Μετά από την συζήτηση που είχα με αυτήν την περίεργη κοπέλα, τα νεύρα μου είχαν τσιτωθεί επικίνδυνα και δεν ήθελα να βρεθώ κοντά σε κόσμο. Εγώ είχα πάει εκεί για να την βοηθήσω και εκείνη μου μιλούσε λες και ήμουν κανένας τυχαίος και όχι το αφεντικό της! Με διέκοπτε συνεχώς και μου αντιμιλούσε... και δεν έφτανε μόνο αυτό, με κόλλησε στον τοίχο μόλις με άκουσε να της μιλάω για την αδερφή μου... λες και έκανα κάτι κακό! Εγώ απλά ήθελα να της επισημάνω ότι η Ελπίδα την συμπαθούσε! Ακόμα απορούσα για ποιον λόγο. Στην πραγματικότητα όλοι την συμπαθούσαν... η αλήθεια ήταν, ότι έκανε την δουλειά της χωρίς να διαμαρτύρεται και τις περισσότερες φορές τελείωνε σχεδόν νύχτα. Δεν έφταιγα εγώ για αυτό, της το είχα πει από την αρχή, ότι ήταν δύσκολη δουλειά!
Δούλευε για εμάς σχεδόν δεκαπέντε μέρες και ακόμα δεν είχα μπορέσει να την ψυχολογήσω. Αναρωτιόμουν για πιο λόγο μια κοπέλα σαν και εκείνη είχε έρθει να δουλέψει σε στάβλο ανάμεσα σε ακαθαρσίες και ζώα που μύριζαν. Από την πρώτη στιγμή, είχα αρχίσει να την παρακολουθώ στενά αλλά διακριτικά. Μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να ήταν άλλο ένα κόλπο της αλεπούς για να μας ξετρυπώσει. Η τελευταία απόπειρα που είχε κάνει, ήταν πριν δύο χρόνια, όταν ο Μιχάλης είχε κατέβει στην Αθήνα για κάποιες δουλειές. Του είχα πει να μη πάει καθόλου στα παλιά μας λημέρια αλλά εκείνος δεν με άκουσε. Τα τσιράκια της Αλεπούς ήταν εκεί και δεν έχασαν την ευκαιρία... Του τηλεφωνούσαμε ξανά και ξάνα αλλά το τηλέφωνο του ήταν κλειστό. Όταν την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε, με ενημέρωσε ότι η Αλεπού ήθελε να με συναντήσει. Από τα λεγόμενα του, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να αρνηθώ.
Το ίδιο βράδυ, παρόλη την φύλαξη που είχε το σπίτι του Αποστολίδη, εγώ κατάφερα να μπω μέσα δίχως να με καταλάβει κανένας. Με χαρά διαπίστωσα ότι δεν είχα χάσει καθόλου την φόρμα μου, το αντίθετο, η συναναστροφή μου με την φύση και η ιππασία που έκανα καθημερινά είχαν κάνει το σώμα μου ακόμα πιο δυνατό και όλη η διαδικασία μου είχε φανεί παιχνιδάκι. Από την στιγμή που μπήκα στο μεγαλοπρεπές οίκημα ήταν θέμα χρόνου να βρω που είχαν τον Μιχάλη. Ήξερα ότι η πόρτα δίπλα στην αποθήκη οδηγούσε στο υπόγειο και κατευθύνθηκα αμέσως προς τα εκεί. Οι δύο τύποι που στέκονταν απ'εξω μιλούσαν ψιθυριστά ενώ ο ένας προσπαθούσε να στρίψει τσιγάρο. Και οι δύο φαινόντουσαν άξιοι αντίπαλοι και για λίγο θορυβήθηκα, αν δεν τα κατάφερνα η Αλεπού δεν το είχε σε τίποτα να μας σκοτώσει, αυτά ήταν ψιλά γράμματα για εκείνον. Πλησίασα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα και έπιασα τον έναν από τον λαιμό, ο δεύτερος δεν έχασε χρόνο και έβγαλε το όπλο του... μόνο τότε είδα ποιος ήταν, ο Κώστας! Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, η σφιχτή λαβή μου, έριξε αναίσθητο τον πρώτο και μείναμε οι δύο μας να κοιταζόμαστε...
