ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 65

ΣΤΕΡΓΙΟΣ

4 μήνες αργότερα...

μερικά χιλιόμετρα μακριά από το κτήμα....

Βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, είχα τα μάτια μου ανοιχτά και περίμενα να φέξει για να σηκωθώ. Μόλις ο σκοτεινός ουρανός άρχισε να παίρνει ένα απαλό γκριζογάλανο χρώμα πέταξα τα σκεπάσματα και σηκώθηκα αναστενάζοντας. Ντύθηκα με μηχανικές κινήσεις και ακολούθησα την καθημερινή μου ρουτίνα. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, παρατηρούσα τον εαυτό μου και έμοιαζα ξένος στα μάτια μου, τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει περισσότερο από κάθε άλλη φορά και τα γένια μου ήταν πυκνότερα από ποτέ. Δεν είχα κουρευτεί ούτε είχα βάλει ξυράφι πάνω μου εδώ και αρκετούς μήνες, κατά κάποιο τρόπο πενθούσα με τον δικό μου τρόπο... 

Έριξα άφθονο νερό στο πρόσωπο μου και σκουπίστηκα με την μικρή πετσέτα που κρεμόταν δίπλα στον νιπτήρα. Λίγα λεπτά αργότερα βγήκα στο κεντρικό δωμάτιο, κατευθύνθηκα στην γωνιά που εκτελούσε χρέη κουζίνας και άναψα το γκαζάκι βάζοντας πάνω το μπρίκι. Άνοιξα το ντουλάπι και βάλθηκα να ετοιμάσω τον σκέτο βαρύ ελληνικό καφέ που συντρόφευε τους τελευταίους μήνες τις πρωινές μου σκέψεις.

Με το φλιτζάνι ανά χείρας πλησίασα το παράθυρο και κοίταξα έξω. Η πυκνή βλάστηση με εμπόδιζε να δω καθαρά, έκλεισα τα μάτια και νοητά κοίταξα προς την κατεύθυνση του κτήματος... φαντάστηκα την Μυρτώ να ξεκινάει την μέρα της, ετοιμάζοντας τον μικρό Γρηγόρη για το σχολείο, ήξερα ότι ο Μιχάλης θα βρισκόταν ήδη στους στάβλους και ο Παναγιώτης θα είχε ξεκινήσει επίσης την μέρα του. Η Ελπίδα πιθανότατα δεν θα είχε ξυπνήσει ακόμη, μόλις όμως το έκανε θα ξεκινούσε την μέρα της, πίνοντας τον καφέ της μπροστά στο παράθυρο όπως ακριβώς έκανα και εγώ. Ενώ ήμασταν τόσο διαφορετικοί τύχαινε να έχουμε κάποιες κοινές συνήθειες και κάποια κοινά κουσούρια όπως ήταν το πείσμα. Η αδερφή μου είχε περάσει πολλά και παρ'όλα αυτά σε κάθε δύσκολη στιγμή που προέκυπτε, εκείνη έδειχνε την ψυχική δύναμη που διέθετε αφήνοντας με έκπληκτο.

Επιστρέφοντας από το Κέιπ Τάουν η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν πολύ άσχημη, όχι ότι διέφερε πολύ από την τωρινή μου. Αφού εξηγήσαμε σε όλους τι είχε συμβεί, ετοίμασα τα πράγματα μου και τους ανακοίνωσα πως ήθελα να μείνω μόνος για κάποιο διάστημα και για αυτό το λόγο θα ανέβαινα στο καταφύγιο. Την επόμενη μέρα ετοίμασα τον Αίολο, μίλησα με τον Μιχάλη και τον Παναγιώτη για όλα όσα έπρεπε να γίνουν και προσπάθησα να καθησυχάσω την Ελπίδα ότι όλα θα πήγαιναν καλά.