Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Παρακολουθούσα τον πατέρα μου και τον Άλεξ να συνομιλούν με τους τρεις καινούριους συνεργάτες τους. Δεν μιλούσα ιδιαίτερα, το μυαλό μου ήταν θολωμένο, ένιωθα σα να βρίσκομαι σε ένα παράλληλο σύμπαν! Ο Στέργιος ήταν εδώ αλλά έμοιαζε λες και ήταν κάποιος άλλος... δεν έφταιγαν μόνο τα ρούχα, ούτε τα μαλλιά, ούτε καν τα γυαλιά! Έφταιγε ο τρόπος που μιλούσε και τα όσα έλεγε. Έδειχνε σα να ήξερε τα πάντα για τα διαμάντια και τους υπόλοιπους πολύτιμους λίθους... σίγουρα είχε αποστηθίσει κάποιο βιβλίο, δεν μπορούσε αλλιώς να γνωρίζει τόσες λεπτομέρειες!
Φοβόμουν για εκείνον μην τυχών και έκανε κάποιο λάθος και καταλάβαιναν ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτόν τον κόσμο. Έδειχνε άνετος μέσα στο σκούρο μπλε κοστούμι του, του πήγαινε πολύ, τα γυαλιά που φορούσε του πρόσδιδαν κύρος και η ομορφιά του με έκανε να πονάω. Ενώ φαινόταν τόσο διαφορετικός, συνέχιζε να είναι ο άντρας που είχα αγαπήσει και συνέχιζα να αγαπώ με όλο μου το είναι. Συζητούσε χωρίς να κομπιάζει στα αγγλικά και πραγματικά θα ορκιζόμουν ότι είναι απλά ένας σωσίας του αν δίπλα του δεν βρίσκονταν ο Μιχάλης και ο Κώστας.
Εκείνοι συμμετείχαν πολύ λιγότερο στην συζήτηση και συνήθως συμφωνούσαν με αυτά που έλεγε ο Στέργιος. Οι ματιές που μου έριχνε με έκαιγαν... όσα δεν μπορούσε να μου πει με λέξεις τα έλεγαν τα μάτια του. Αναπάντητα ερωτήματα, τεράστια "γιατί;" και μία δόση κατηγορίας. Τι μπορούσα να του πω; Αν αποφάσιζα να του μιλήσω θα έπρεπε να του πω τα πάντα! Το κεφάλι μου βούιζε, χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, δεν μπορούσα πια να σκεφτώ λογικά. Αναρωτιόμουν τι ήθελε εδώ, για ποιο λόγο είχε αφήσει την καινούρια του σχέση και είχε κάνει αυτό το ταξίδι;
«Κέιτ είσαι εντάξει; Κέιτ;» συνειδητοποίησα ότι μου μιλούσε ο πατέρας μου και συνήλθα απότομα.
«Καλά είμαι... έχω λίγο πονοκέφαλο...» είπα τρίβοντας τους κροτάφους μου. Ο Άλεξ με πλησίασε και έσκυψε δίπλα στην καρέκλα που καθόμουν. Με κοίταξε σμίγοντας τα φρύδια του και με μελιστάλαχτο ύφος μου ψιθύρισε.
