ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 47

ΣΤΕΡΓΙΟΣ

Κλείνω την πόρτα πίσω μου με δύναμη και προχωράω στο γραφείο, η οργή μου εκρήγνυται και ξεσπάω τα νεύρα μου στην καρέκλα που βρίσκεται μπροστά μου. Την πετάω στον τοίχο και γίνεται κομμάτια. Ανασαίνω ηχηρά, περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου σε μία προσπάθεια να σταματήσω το σφυροκόπημα που με έχει τρελάνει. Η κοροϊδία είναι ένα από τα πράγματα που μισώ και προσπαθώ να αποφεύγω. Η χθεσινή νύχτα, νόμιζα ότι θα ήταν για την Κατερίνα γεμάτη αποκαλύψεις, τις οποίες θα έπρεπε να διαχειριστεί και να αποφασίσει για την πορεία της σχέσης μας. 

Αντί γι'αυτό όμως, εγώ ήμουν εκείνος που έπρεπε να μάθω και να χωνέψω την σχέση της γυναίκας που αγαπούσα με έναν άνθρωπο που κάποτε θεωρούσα φίλο μου. Όταν μου μίλησε για τον Κώστα θύμωσα, το μυαλό μου άρχισε να σχηματίζει χιλιάδες άσχημες σκέψεις που προσπαθούσα να απωθήσω. Μόνο όταν μου εξομολογήθηκε ότι με αγαπάει και είναι ερωτευμένη μαζί μου, μόνο τότε κατάφερα να δεχθώ ότι ο ερχομός του Κώστα εδώ ήταν απλά μια κακιά συγκυρία. Θα καταλάβαινε ότι η Κατερίνα δεν ενδιαφέρεται και θα έφευγε από εδώ μία ώρα αρχύτερα.

Όλο το βράδυ την κρατούσα στην αγκαλιά μου και ένιωθα τυχερός που την είχα βρει. Κάποτε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αν κάποια στιγμή έβρισκα μια γυναίκα που θα ήθελα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί της θα της μιλούσα για το παρελθόν μου και δεν θα της έκρυβα τίποτα. Αυτή τη γυναίκα την είχα βρει και ήταν εκείνη! Καταλάβαινα ότι ο κάθε άνθρωπος έχει παρελθόν, θα μπορούσα να το ξεπεράσω αν είχαν μείνει μόνο εκεί. 

Ο Κώστας όμως την φίλησε! Τόλμησε να την φιλήσει και εκείνη δεν μου το είπε. Κάθισα βαρύς στην πολυθρόνα και έριξα το κεφάλι μου μπροστά. Η ζήλια με είχε τυφλώσει και δεν μου άρεσε ο εαυτός μου έτσι, έπρεπε να ηρεμήσω και να σκεφτώ λογικά. Όπως είπε και εκείνη όλη αυτή η υπόθεση δεν αφορούσε μόνο εμένα, αφορούσε ολόκληρη την οικογένεια μου και τους ανθρώπους που δούλευαν εδώ. Τηλεφώνησα στον Μιχάλη και τον ρώτησα που ήταν η Κατερίνα. Μου απάντησε ότι βρισκόταν δίπλα του και του ζήτησα να μου την δώσει.

«Στέργιο άσε με να έρθω να μιλήσουμε, πρέπει να σου εξηγήσω!» ακουγόταν αναστατωμένη, ήταν λογικό να είναι.

«Κατερίνα θα μιλήσουμε. Σε μισή ώρα έλα στο γραφείο μου, όχι νωρίτερα.» της μίλησα κοφτά χωρίς να νοιαστώ αν την πληγώνω, στο κάτω κάτω είχε κάνει το ίδιο με πολύ χειρότερο τρόπο.