Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Τον παρακολουθούσα με την άκρη του ματιού μου να οδηγεί και αναρωτιόμουν πότε θα του περνούσε. Εδώ και μισή ώρα δεν μου είχε μιλήσει καθόλου. Μόνο μερικές κλεφτές ματιές μου έριχνε όταν νόμιζε ότι δεν τον έβλεπα. Ήταν θυμωμένος και φαινόταν έντονα στη στάση του, το θέμα ήταν ότι δεν καταλάβαινα για πιο λόγο έκανε έτσι. Δεν είχα κάνει κάτι τόσο τραγικό. Ίσως θίχτηκε ο εγωισμός του αλλά δεν θα έπρεπε.
Το πρόσωπο του ήταν σφιγμένο και οι γωνίες του φαινόντουσαν πιο τραχιές. Καταπολεμούσα την παρόρμηση να τον αγγίξω... αν μπορούσα θα έχωνα τα χέρια μου στα μαλλιά του και θα δάγκωνα το πιγούνι του. Οι σκέψεις μου ξεστράτισαν στην χθεσινή νύχτα που ήταν αποκαλυπτική και σε όλα αυτά που μου υποσχέθηκε ότι θα ζήσουμε μόλις επιστρέφαμε στο κτήμα. Ήθελε να μου κάνει έρωτα παντού και δεν θα του αρνιόμουν. Αναστέναξα και με κοίταξε στραβά. Κάτι έπρεπε να κάνω, δεν γινόταν να επιστρέψουμε πίσω μαλωμένοι!
«Στέργιο θέλεις να μιλήσουμε;» τον ρώτησα με απαλή φωνή για να του δείξω ότι δεν μου άρεσε όλο αυτό.
«Αναλόγως...» ωχ! Δεν μου ακούστηκε πολύ ήρεμο αυτό το "αναλόγως".
«Τι εννοείς;» τον ρώτησα διστακτικά.
«Εννοώ, ότι αν θέλεις να μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το γνωστό θέμα... πολύ ευχαρίστως! Εάν πάλι θέλεις να μιλήσουμε για αυτό που πήγες και έκανες τότε δεν υπάρχει κάτι να πούμε. Μόλις πάμε πίσω θα σου δώσω τα χρήματα που έδωσες και το θέμα θα τελειώσει εκεί.»
«Μπορείς να μου πεις γιατί έχεις νευριάσει τόσο; Σου είπα ότι είχα κάποια λεφτά στην άκρη και το σκέφτηκα σωστό να της το αγοράσω.»
«Δεν ήταν σωστό και κακώς πήρες τέτοια πρωτοβουλία. Προσπαθώ να καταλάβω τι σκεφτόσουν... Όταν ήρθες στο κτήμα είχες πει ότι έχεις ανάγκη από δουλειά. Τώρα πας και αγοράζεις ένα δώρο σε κάποια που γνωρίζεις μόνο δύο μήνες, το οποίο κοστίζει κοντά δέκα χιλιάρικα! Αυτό το αμαξίδιο, εάν σου είχε αναφέρει η Ελπίδα ότι το ήθελε, έπρεπε να μου το πεις για να της το αγόραζα εγώ! Είναι δικιά μου υποχρέωση και όχι δικιά σου! Μπορώ να φροντίσω την αδερφή μου και μέχρι τώρα νόμιζα ότι το έκανα! Θα σου δώσω τα χρήματα και το θέμα θα τελειώσει εδώ.»
