Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Οι ατελείωτες ώρες που περνούσα καθημερινά στο γραφείο, είχαν κάνει την μέση μου να διαμαρτύρεται. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και περπάτησα μέσα στον άνετο χώρο για να ξεπιαστώ. Στάθηκα μπροστά στο μεγάλο παράθυρο και βάλθηκα να παρατηρώ την θέα. Τα πλοία έμπαιναν και έβγαιναν συνεχώς στο λιμάνι χωρίς να δημιουργούν κάποια σοβαρή αλλαγή στην εικόνα που αντίκριζα καθημερινά εδώ και τρεις μήνες σχεδόν. Για άλλη μία φορά κατάλαβα ότι όλα μπορεί να αλλάζουν αλλά στην πραγματικότητα αυτά που σε ενδιαφέρουν και σε πονούν μένουν ίδια.
Το βλέμμα μου πλανήθηκε μακριά στο βάθος, πάνω από τα τραπεζοειδή όρη, είχαν αρχίσει να μαζεύονται γκρίζα σύννεφα σημάδι που έδειχνε ότι σύντομα θα άρχιζαν οι βροχές. Ακούμπησα τα δάχτυλα μου στο δροσερό τζάμι και αναστέναξα. Όλα είχαν αλλάξει προς το χειρότερο, όλα είχαν γίνει κομμάτια και εγώ έπρεπε να ζω ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους που μου είχαν καταστρέψει με τόση ευκολία την ζωή! Και το χειρότερο; Έπρεπε να δείχνω ευτυχισμένη και χαρούμενη!
Επέστρεψα ξανά στην θέση μου και άνοιξα τον επόμενο φάκελο που είχα μπροστά μου. Η συμφωνία έλεγε ότι θα αναλάμβανα μια υψηλόβαθμη θέση στην εταιρία και τον μόνο άνθρωπο που θα είχα πάνω από εμένα θα ήταν ο πατέρας μου. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα προσπαθούσε να αλλάξει την συμπεριφορά του απέναντι μου και η αλήθεια ήταν ότι το προσπαθούσε αρκετά. Από τότε που επέστρεψα, δεν μου ξανά μίλησε ποτέ για την Ελλάδα και έμοιαζε να έχει ξεχάσει ότι είχα φύγει και κρυβόμουν από εκείνον.
Μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα να αναλάβω τις προσλήψεις, την μισθοδοσία και οτιδήποτε άλλο είχε να κάνει με τους εργαζόμενους που απασχολούσαμε είτε στην εταιρία είτε στα ορυχεία. Προτίμησα να μην ασχολούμαι καθόλου με τους πολύτιμους λίθους έτσι ώστε να μην είμαι κοντά, ούτε στον πατέρα μου, ούτε στον Άλεξ. Από τότε που ξεκίνησα την δουλειά, διάβαζα βιογραφικά και εκθέσεις υπαλλήλων μας, στο τέλος επέλεγα την αύξηση που θα έδινα στον κάθε ένα. Νόμιζα ότι ο πατέρας μου θα ήταν αρνητικός με αυτήν μου την πρωτοβουλία αλλά έπεσα έξω, κάθε εβδομάδα υπέγραφε τις αιτήσεις που του έδινα χωρίς να βαρυγκωμά.
