Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ
Μπήκα στο εστιατόριο με βήμα βαρύ, εκείνη είχε επιλέξει να φύγει, ένιωθα το κορμί μου τσακισμένο, το βάρος του σώματος μου ασήκωτο, με το ζόρι περπατούσα για να ολοκληρώσω αυτό που είχα έρθει να κάνω. Αμέσως είδα την Ελπίδα, καθόταν σε ένα τραπέζι μαζί με τον Παναγιώτη και την Μυρτώ, αυτή την ώρα δεν υπήρχε άλλος κόσμος στο μαγαζί και επικρατούσε ησυχία. Τους πλησίασα, είχε μπροστά της ένα φίλο χαρτί, έμοιαζε με γράμμα, το κρατούσε με χέρια που έτρεμαν και στα μάτια της διέκρινα δάκρυα. Άφησα πάνω στο τραπέζι το μικρό κουτί και μόνο τότε κατάλαβαν ότι στεκόμουν από πάνω τους. Τρία ζευγάρια μάτια με κοίταξαν με οίκτο, αλλά μόνο η αδερφή μου μίλησε.
«Στέργιο... τι είναι αυτό;»
«Είναι δικό της. Αν επικοινωνήσει μαζί σου μπορείς να της το στείλεις!» προσπάθησα να ακουστώ αδιάφορος αλλά δεν τα κατάφερα καλά. Η Μυρτώ σηκώθηκε και είπε ότι πάει να φτιάξει τον καφέ μου.
«Τι έχει μέσα;» επέμεινε η Ελπίδα.
«Δεν ξέρω... δεν με ενδιαφέρει! Έφυγε! Μόνο αυτό έχει σημασία.» ήθελα να φωνάξω, να ξεσπάσω, να πω σε όλους πόσο δειλή ήταν, μα δε το έκανα.
«Μου έδωσε ένα γράμμα... ήθελε να το διαβάσω σε όλους.» είπε «Σε λίγο θα έρθει και ο Μιχάλης θέλεις να ακούσεις τι λέει;»
«Ελπίδα, το γράμμα της δεν θα αλλάξει το πώς νιώθω! Επέστρεψε πίσω στον πατέρα της, στις ανέσεις της και στην μεγάλη ζωή! Εμείς ήμασταν απλά ένα μικρό διάλειμμα και τίποτα άλλο!» το πρόσωπο της σκιάστηκε από θλίψη, στεναχωριόταν και εκείνη με την φυγή της.
«Στέργιο νομίζω ότι κάνεις λάθος! Έφυγε γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, να δεις που θα γυρίσει σε λίγες μέρες...» ο Μιχάλης μας καλημέρισε μπαίνοντας μέσα και έπειτα μας πλησίασε. Η Μυρτώ άφησε τον καφέ μου στο τραπέζι και έδωσε ένα απαλό φιλί στον αγαπημένο της. «Λοιπόν, αφού είμαστε όλοι εδώ νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να διαβάσω το γράμμα που μας άφησε η Κατερίνα.» Με κοίταξε στα μάτια και απλά κούνησα πέρα δώθε το κεφάλι μου.
