Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Ο Στέργιος οδήγησε μέχρι το κτήμα και σταμάτησε έξω από το σπίτι της Ελπίδας. Δεν ήξερα αν έπρεπε να του πω κάτι... Όταν με φίλησε ένιωσα υπέροχα. Ήταν αναπάντεχο αλλά τόσο ευπρόσδεκτο. Όσο θυμωμένη και αν ήμουν μαζί του, ήξερα ότι τα αισθήματα μου για αυτόν δεν ήταν τόσο αθώα. Εδώ και μερικές μέρες είχα καταλάβει ότι γυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου γιατί ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Όταν τα χείλη του άγγιξαν τα δικά μου νόμιζα ότι ονειρευόμουν... η γεύση του ήταν συγκλονιστική και το άγγιγμα του με έκανε να αναριγήσω από προσμονή.
Ποτέ ξανά δεν είχα νιώσει κάτι τέτοιο. Όλες μου οι αισθήσεις οξύνθηκαν και το μόνο που υπήρχε εκείνη τη στιγμή ήταν εκείνος και εγώ. Ούτε δουλειά, ούτε καβγάδες, ούτε γονείς, ούτε τίποτα... Θα μπορούσα να συνεχίσω μαζί του, δεν θα δίσταζα... όταν όμως έσπρωξε το κάθισμα πίσω είδα μπροστά μου τον Άλεξ. Η καρδιά μου σταμάτησε από τον τρόμο, εκείνη η νύχτα που ήθελα να ξεχάσω πέρασε μπροστά από τα μάτια μου σαν ένα σκοτεινό σύννεφο και με παρέσυρε μέσα σε μία καταιγίδα πόνου...
Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα μήπως μου έλεγε κάτι αλλά όταν είδα ότι δεν θα το έκανε, άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω. Πριν την κλείσω, τον ευχαρίστησα που με έφερε και εκείνος συνεχίζοντας να κοιτάζει ευθεία μπροστά, μου απάντησε με ένα ξερό "παρακαλώ". Έβλεπα το αμάξι του να απομακρύνεται και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να του φωνάξω να γυρίσει πίσω, αμέσως όμως σκέφτηκα ότι και να το έκανα δεν θα κέρδιζα κάτι... δεν μπορούσα να του εξηγήσω γιατί τον σταμάτησα, δεν μπορούσα να του μιλήσω για κάτι τόσο προσωπικό. Κοίταξα γύρω μου, τα πάντα φαινόντουσαν ήρεμα... μόνο η ψυχή μου ήταν σαν ανταριασμένη θάλασσα και γύρευε να με πνίξει. Αν ήταν στο χέρι μου θα επέστρεφα στο σπίτι μου και θα έμενα στο κρεβάτι μέχρι να έβρισκα τι θα έκανα μαζί του...
Περπάτησα μέχρι την πόρτα της Ελπίδας και την χτύπησα. Όσο μπερδεμένη, απογοητευμένη και στεναχωρημένη και αν ήμουν, δεν μπορούσα να μην της σταθώ τώρα που με είχε ανάγκη. Η Μυρτώ με υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και για πρώτη φορά μου φάνηκε χαλαρή. Φορούσε μία γαλάζια φόρμα, πάνω κάτω και τα μαλλιά της ήταν πρόχειρα πιασμένα ψηλά στο κεφάλι της. Συνήθως στο εστιατόριο, ήταν ντυμένη με την στολή εκστρατείας όπως την έλεγε και στο κεφάλι φορούσε ειδικό καπέλο που κάλυπτε τα μαλλιά της. Έκρυβε τα όμορφα χαρακτηριστικά της πολύ καλά.
