Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Το ξυπνητήρι συνέχιζε να σφυρίζει αλλά τα μάτια μου ήταν αδύνατον να ανοίξουν. Ο δυνατός πονοκέφαλος έκανε το κεφάλι μου να βουίζει, ένιωθα λες και όλο το βράδυ κάποιος με χτυπούσε με δύναμη στον τοίχο. Πρώτη φορά ήμουν έτσι μετά από μεθύσι. Δεν είχα πιει πάρα πολύ, μάλλον τα ποτά που μας σέρβιραν δεν ήταν τόσο καθαρά. Με πολύ κόπο και προσπάθεια ανακάθισα στο κρεβάτι μου και περίμενα λίγο, μέχρι να σταματήσουν τα πάντα να γυρίζουν.
Μόλις ένιωσα καλύτερα με αργά βήματα κατευθύνθηκα στην τουαλέτα και προσπάθησα να συνέλθω κάνοντας ένα χλιαρό ντουζ και βουρτσίζοντας τα δόντια μου με μανία. Τα δύο παυσίπονα που πήρα άργησαν να ενεργήσουν, κοίταξα την ώρα και κατάλαβα ότι ήδη είχα αργήσει. Τηλεφώνησα στον Θανάση και του ζήτησα να με καλύψει. Εκείνος δεν είχε κανένα πρόβλημα, με καθησύχασε ότι θα τα κατάφερνε μια χαρά με τα σημαντικά που έπρεπε να γίνουν και τα υπόλοιπα θα τα κάναμε μαζί αύριο. Έπεσα ξανά στο κρεβάτι και ευχήθηκα όταν ξυπνήσω να νιώθω περισσότερο άνθρωπος παρά ζόμπι.
Άνοιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να καταλάβω πως νιώθω. Σίγουρα δεν πονούσα. Αυτό ήταν πολύ θετικό και χαμογέλασα. Η χθεσινή νύχτα κυκλοφορούσε θολή στο μυαλό μου και προσπαθούσα να θυμηθώ τι είχε γίνει... μας είχε συναντήσει ο Στέργιος... Σηκώθηκα και άρχισα να ντύνομαι στα γρήγορα, ήθελα να πάω στους στάβλους για να δω μήπως είχε μείνει κάτι να κάνω.
Φόρεσα ένα τζιν παντελόνι και ένα μακρυμάνικο μπλουζάκι με κουμπάκια. Τελευταία στιγμή άρπαξα το καουμπόικο καπέλο που μου είχε κάνει δώρο η Ελπίδα και το έβαλα στο κεφάλι μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και χαμογέλασα στο είδωλο μου, του υποσχέθηκα νοητά ότι ποτέ ξανά δεν θα έπινα τόσο. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και περπάτησα προς τους στάβλους. Από μακριά είδα να πλησιάζει ο Στέργιος καβάλα στον Αίολο. Δεν σταμάτησε... η ματιά που μου έριξε ήταν αδιάφορη και η χθεσινή νύχτα πέρασε μπροστά από τα μάτια μου πεντακάθαρη.
