Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Η εικόνα του γραφείου μου, θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο! Παντού υπήρχαν σκόρπια χαρτιά αλλά εδώ και ώρα δεν μπορούσα να βρω αυτό που έψαχνα. Ήμουν σίγουρη ότι το πρωί το είχα μπροστά μου! Πήρα μια βαθιά ανάσα, ήπια μερικές γουλιές από το ανθρακούχο νερό που είχα πάντα στην τσάντα μου και ξεκίνησα να ταξινομώ όλα τα έγγραφα που υπήρχαν διάσπαρτα απλωμένα πάνω στο γραφείο μου λες και τα είχα απλώσει στον ήλιο να λιαστούν! Το χάος που επικρατούσε με άγχωνε. Ενώ είχαν μείνει πολύ λίγες μέρες μέχρι την έκθεση, εγώ ακόμα δεν είχα καταφέρει να ξεμπροστιάσω τον Άλεξ. Ήξερα που έκρυβε τα μυστικά του αλλά μέχρι στιγμής δεν είχα μπορέσει να βρω τρόπο, να ανοίξω το χρηματοκιβώτιο που είχε στο σπίτι του. Το χειρότερο ήταν, ότι τις τελευταίες μέρες είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνα διαχυτικός με αποτέλεσμα να μη μπορώ να κυκλοφορήσω καθόλου μόνη μου.
Είχα δώσει οδηγίες στην γραμματέα μου να με ακολουθεί παντού και όταν ο Άλεξ ερχόταν να με επισκεφτεί στο γραφείο μου, πάντα μας διέκοπτε με διάφορες προφάσεις ή με ενημέρωνε για κάποιο ξεχασμένο ραντεβού. Δεν ήξερα πόσο καιρό ακόμα θα κατάφερνα να του ξεγλιστράω με αυτόν τον τρόπο. Η δικαιολογία ότι έχω τρομερό άγχος για την έκθεση, μιας και θα ήταν η πρώτη φορά που θα συμμετείχα ενεργά, προς το παρών ακουγόταν πειστική, αργότερα δεν ήξερα τι θα έκανα. Χωρίς να το θέλω θυμήθηκα την βραδιά στο σπίτι του, δύο εβδομάδες νωρίτερα.
Όταν επέστρεψα πίσω στο γραφείο μου μετά από την σύσκεψη που είχαμε, κόντευα να τρελαθώ από την αγωνία και τον τρόμο. Ο Άλεξ δεν μου είχε αφήσει περιθώριο να αρνηθώ και φοβόμουν ότι θα αναγκαζόμουν να τα γκρεμίσω όλα ή να υποκύψω στις ορέξεις του... ευτυχώς η Σαμάνθα, είχε ξεχάσει να μου δώσει κάποια αντίγραφα που χρειαζόμουν και ήρθε στο γραφείο μου την ώρα που συνειδητοποιούσα ότι όλη η υπομονή που είχα κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή θα πήγαινε χαμένη. Με ρώτησε γιατί είχα αυτό το ύφος και αφού της εξήγησα μου έδωσε την λύση. Ο πατέρας της εδώ και χρόνια, έπασχε από αϋπνίες και ο μόνος τρόπος για να κοιμηθεί ήταν κάποια, μαγικά, κατά τη γνώμη της χάπια! Μου εξήγησε ότι ήταν αρκετά ισχυρά, με το μισό χάπι ο Άλεξ θα κοιμόταν σίγουρα μέχρι το πρωί.
