ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 15

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Δεν μπορούσα να καταλάβω για πιο λόγο μου φερόταν έτσι, δεν του είχα κάνει κάτι κακό ούτε σε εκείνον ούτε σε κάποιον άλλο! Προχωρούσα με γρήγορο βήμα και σκούπιζα τα δάκρυα μου που έτρεχαν ανεξέλεγκτα. Λίγο πριν, με είχε στριμώξει και είχε καταφέρει να σπάσει τις άμυνες μου. Είδε μέσα μου ενώ δεν είχε κανένα δικαίωμα να το κάνει, με τον τρόπο του με είχε αναγκάσει να γυρίσω πάλι πίσω... πίσω σε μνήμες που ήθελα να ξεχάσω. Δεν είχε σημασία τι θα του έλεγα, από την αρχή που είχα πατήσει το πόδι μου εδώ, εκείνος με είχε καταδικάσει και ήθελε να με διώξει! 

Καθημερινά διέκρινα την αντιπάθεια του προς εμένα και μέσα μου αναρωτιόμουν τι άλλο έπρεπε να κάνω για να του δείξω ότι δεν άξιζα αυτή τη συμπεριφορά. Ο τρόπος του ήταν απαράδεκτος και με είχε φτάσει στα όρια μου! Δεν μπορούσα να τον ακούω να με κατηγορεί άλλο... μπορεί να είχε δίκιο στο ότι έκρυβα κάποια μυστικά αλλά αυτά δεν τον αφορούσαν! Δεν αφορούσαν κανέναν! Θα του άδειαζα λοιπόν τη γωνιά για να μη μπορέσει ξανά να με προσβάλει... Όλα είχαν όρια και εκείνος τα είχε ξεπεράσει κατά πολύ!

Μπήκα στο σπίτι, που τον τελευταίο μήνα θεωρούσα σπίτι μου και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου. Δεν μου πήρε πολύ χρόνο... μόλις τελείωσα έκατσα στο τραπέζι και έγραψα από ένα μικρό σημείωμα στην Μυρτώ και στην Ελπίδα. Θα μου έλειπαν και οι δύο πάρα πολύ και ειδικότερα η Ελπίδα. Αν και γνωριζόμασταν τόσο λίγο την θεωρούσα φίλη μου και σίγουρα θα ήθελα να την ξανά δω... Της το έγραφα και στο σημείωμα και της ζητούσα συγνώμη για την ξαφνική φυγή μου. Δεν ήθελα να το διακινδυνέψω, να την αποχαιρετήσω από κοντά γιατί φοβόμουν ότι δεν θα το άντεχα. Μόλις τελείωσα με τα σημειώματα τα δίπλωσα και τηλεφώνησα στον Μιχάλη...

«Μιχάλη καλημέρα...»

«Καλημέρα Κατερίνα! Τι έπαθες; Ήθελες κάτι;»

«Ναι... είπες ότι σήμερα θα κατέβαινες στην πόλη, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»

«Ναι! Γιατί όχι;»

«Ωραία, μήπως θα μπορούσες να περάσεις από το σπίτι... έχω κάποια πράγματα που θέλω να πάρω μαζί.»

«Έγινε! Σε είκοσι λεπτά θα είμαι εκεί!»

Όση ώρα περίμενα σκεφτόμουν την συμπεριφορά του Στέργιου...ήταν σα να φοβόταν κάτι. Δεν ήταν δυνατόν να ήταν τόσο παράλογος. Εκείνος έμοιαζε να φοβάται για την Ελπίδα, για τα αισθήματα της και την ακεραιότητα της. Ποιος θα μπορούσε να θέλει να της κάνει κακό; Και τι εννοούσε όταν είπε ότι όλα αυτά είχαν γίνει ξανά στο παρελθόν; Δεν ήξερα τι να πιστέψω. Όσο και να ήθελα να του βρω κάποια ελαφρυντικά δεν τα κατάφερνα. Ήταν απαράδεκτος, κακότροπος, ειρωνικός, κακεντρεχής, δύστροπος, σκληρός και φυσικά πολύ περήφανος για να μου ζητήσει συγνώμη για τα άδικα σχόλια του και τις απαράδεκτες κατηγορίες του. Θα προτιμούσα να μην τον ξανά έβλεπα ποτέ! Ούτε αυτόν, ούτε το γκρίζο σκοτεινιασμένο βλέμμα του, που για λίγο με είχε κάνει να αισθανθώ... περίεργα.