ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 30

ΣΤΕΡΓΙΟΣ

Τις τελευταίες μέρες είχαμε χαθεί με τον Μιχάλη, τον έβλεπα μόνο για λίγο και συνήθως μιλούσαμε για τις δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Η Μυρτώ, δύο μέρες μετά την συζήτηση που είχα με τον κολλητό μου, έστειλε την Ελπίδα μαζί με τον Γρηγόρη στο σπίτι μου και ετοίμασε στον Μιχάλη ένα δείπνο έκπληξη. Του ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή της χωρίς εκείνον και του ζήτησε να περάσει το βράδυ μαζί της. Από την επόμενη μέρα φερόντουσαν σαν ζευγάρι, η αμηχανία τους κράτησε πολύ λίγο, μέχρι το απόγευμα το είχαν μάθει όλοι και ήξεραν ότι χαιρόμασταν για αυτούς και για τον μικρό!

Η Κατερίνα δεν είχε φύγει στιγμή από το μυαλό μου, το ίδιο και τα λόγια της. Προσπαθούσα να κρατήσω κάποια απόσταση από εκείνη μιας και ήμουν πεπεισμένος πως με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερνα να την σκέφτομαι χωρίς να νιώθω αυτό το περίεργο αίσθημα απώλειας μέσα μου. Ο Μιχάλης είχε καταλάβει ότι κάτι είχε γίνει μεταξύ μας αλλά δεν με είχε πιέσει να του πω λεπτομέρειες. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα μετά από πολύ καιρό που καταφέραμε να βρεθούμε μόνοι για να πιούμε μια μπύρα και να τα πούμε με την ησυχία μας.

«Λοιπόν, δεν μου είπες, πως τα πάτε με την Μυρτώ;» τον ρώτησα αφήνοντας τις μπύρες που κρατούσα στο τραπέζι του σαλονιού. Ο κολλητός μου καθόταν αραχτός στην πολυθρόνα και έλαμπε από ευτυχία.

«Είναι αστείο αλλά στην ουσία, το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι τώρα πια την αγγίζω και δεν φοβάμαι μη το παρεξηγήσει ή νιώσει άσχημα. Τα περισσότερα πράγματα τα κάναμε έτσι και αλλιώς μαζί... τρώγαμε, ασχολιόμασταν με τον μικρό, περνούσαμε αρκετά βράδια μαζί...» κατέβασε το κεφάλι και συνέχισε χαμηλόφωνα «Τώρα βέβαια οι βραδιές μας περνάνε πολύ γρήγορα και πολύ πιο εποικοδομητικά αλλά που θα μου πάει, θα την καταφέρω να μείνουμε μαζί σαν οικογένεια κάποια στιγμή και έτσι δεν θα χρειάζεται να με διώχνει τα χαράματα για να μη μας δει ο μικρός!»

«Όλα θα γίνουν στην ώρα τους! Δεν χρειάζεται να αρχίσεις από τώρα να την πιέζεις να μείνετε μαζί. Ένα βήμα την φορά, σταθερό και δυνατό έτσι για να μην υπάρχουν πισωγυρίσματα.» ο Μιχάλης έσκυψε προς το μέρος μου και με κοίταξε με σοβαρό ύφος.

«Δεν θα σου πω ψέματα, κάποια πρωινά ξυπνάω και δεν ξέρω εάν αυτό που ζω είναι πραγματικότητα! Φοβάμαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα το μετανιώσει και θα μου ζητήσει να φύγω.»