Ο Στέργιος πάντα ήταν τίμιος στη ζωή του... μέχρι που χρειάστηκε να κλέψει για πρώτη φορά! Δεν ήταν δύσκολο να σταματήσει να το κάνει απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να συνεχίσει...
Η Κατερίνα ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερη, ούτε καν στο ίδιο της το σπίτι... έψ...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα ανάλαφρα, η κουβέντα μας μου είχε κάνει καλό. Την επόμενη μέρα την ειδοποίησα ότι δεν θα μπορούσαμε να παραστούμε στο δείπνο και εκείνη έδειξε κατανόηση. Μου δήλωσε ότι το σπίτι της θα ήταν πάντα ανοιχτό για εμένα και με περίμενε όποτε θα ένιωθα εγώ έτοιμη. Με την μητέρα μου αποφασίσαμε να επισκεφθούμε κάποια κοντινά χωριά, χαλαρώσαμε κάνοντας βόλτες συζητώντας για τα επόμενα σχέδια μου. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που η ιδέα να μην μείνω στο Κέιπ Τάουν μου φαινόταν ξανά ελκυστική. Αν και το είπα χαριτολογώντας η μητέρα μου συμφώνησε μαζί μου και μου δήλωσε ότι θα είχα την στήριξη της.
«Επειδή γεννήθηκες μέσα στα διαμάντια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συνεχίσεις να ζεις ανάμεσα τους... από μικρή θυμάμαι σου άρεσαν τα ζώα και πάντα αυτό ονειρευόσουν να κάνεις! Να τα φροντίζεις!» δεν ήταν τόσο απλό.
«Το ξέρεις μαμά, ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα! Υπάρχει πίσω μου μια ολόκληρη εταιρία την οποία έχω αναλάβει τα τελευταία τέσσερα χρόνια και δεν γίνεται έτσι απλά να τα παρατήσω!» μακάρι να μπορούσα!
«Υπάρχει τρόπος αρκεί να το θέλεις πραγματικά! Παλαιότερα με τον πατέρα σου συζητούσαμε για την πιθανότητα κάποια στιγμή να σταματήσει να πηγαίνει στην εταιρία και είχε βρει τον τρόπο. Είμαι σίγουρη ότι η Σαμάνθα και τα υπόλοιπα στελέχη θα μπορούσαν να αναλάβουν την εταιρία και εσύ να εμφανίζεσαι μια φορά το τρίμηνο ή το τετράμηνο για να ενημερώνεσαι για την πορεία της.» ήξερα ότι η Σαμάνθα ήταν πολύ ικανή στη δουλειά της αλλά θα συμφωνούσε με κάτι τέτοιο;
«Θα το σκεφτώ...» πραγματικά θα το σκεφτόμουν και με την πρώτη ευκαιρία θα το συζητούσα με την Σαμάνθα.
Το βράδυ της εκδήλωσης έφτασε και αναγκάστηκα να φορέσω το πιο λαμπερό μου χαμόγελο για να παρευρεθώ εκεί και να συζητήσω με όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήθελαν να με γνωρίσουν. Η δωρεά ήταν ανεκτίμητης αξίας και αυτό δεν είχε μείνει κρυφό από τον τύπο. Η μικρή εκδήλωση, τελικά μόνο μικρή δεν ήταν. Όλα τα βλέμματα και τα φλας, ήταν στραμμένα πάνω μας κάνοντας με να θέλω να εξαφανιστώ. Απάντησα σε αμέτρητες ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με τα διαμάντια και όταν άρχισαν να με ρωτάνε για πιο προσωπικά θέματα τους ευχαρίστησα και αποχώρησα διακριτικά με την βοήθεια των σωματοφυλάκων. Χωρίς την βοήθεια τους δεν θα μπορούσαμε να μπούμε στο αυτοκίνητο μιας και ο κόσμος που είχε μαζευτεί απ'έξω ήταν πολύς.
