ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

κεφάλαιο 18

ΣΤΕΡΓΙΟΣ

Λίγο πριν φτάσω στην κτηνοτροφική μονάδα τηλεφώνησα στον Παναγιώτη και τον ρώτησα εάν είχε λίγο χρόνο για να μιλήσουμε. Μας είχαν κάνει μία πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, η οποία αφορούσε την απορρόφηση όλης της παραγωγής γάλακτος, σε πολύ συμφέρουσα τιμή. Μου απάντησε ότι βρισκόταν καθ'οδόν και θα τα λέγαμε από κοντά σε λίγα λεπτά.

Φτάνοντας, είδα από μακριά το αυτοκίνητο του Μιχάλη. Μου έκανε εντύπωση που βρισκόταν εδώ μιας και το συγκεκριμένο κομμάτι του κτήματος τον άφηνε παγερά αδιάφορο. Πάντα μας έλεγε χαριτολογώντας, ότι δεν μπορεί να συναναστρέφεται φιλικά με το φαγητό του και έτσι απέφευγε να ανεβαίνει εδώ πάνω. Όλοι γνωρίζαμε ότι τα λυπόταν και αισθανόταν άσχημα να ξέρει ότι κάποια στιγμή θα πάνε για σφάξιμο. Ήταν και αυτό μία δουλειά η οποία μας απέφερε καλό κέρδος και την κάναμε με αγάπη.

Πλησίασα την είσοδο και μπήκα μέσα κοιτάζοντας δεξιά αριστερά. Δεν είδα κανέναν και φώναξα δυνατά για να με ακούσουν τα παιδία που δούλευαν εδώ. Δεν άργησε να εμφανιστεί ο Κυριάκος και δίπλα του ο Μιχάλης...

«Που είστε κρυμμένοι;» τους ρώτησα πλησιάζοντας τους.

«Έδειχνα στον Μιχάλη την καινούρια αρμεχτική μηχανή και του εξηγούσα πως ακριβώς δουλεύει.»

«Καλά έκανες! Ίσως θελήσει να έρθει να βοηθήσει καμία μέρα!»

«Δεν το νομίζω... εγώ ασχολούμαι μόνο με τα άλογα και τους ανθρώπους!» ο Κυριάκος και εγώ, γελούσαμε με το ύφος του αλλά δεν τον παρεξηγούσαμε. Δεν έκαναν όλοι οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές! Εκείνη την στιγμή αναρωτήθηκα για ακόμα μια φορά τι δουλειά είχε εδώ;

«Αλήθεια εσύ τι κάνεις εδώ;»

«Έφερα την αδερφή σου και την Κατερίνα. Η Ελπίδα ήθελε να της δείξει την κτηνοτροφική μονάδα και την περιοχή...»

«Αλήθεια; Και που είναι τώρα;» κοίταξα γύρω μου αλλά δεν τις έβλεπα πουθενά.

«Έχουν πάει μία βόλτα αλλά θα πρέπει να τις φωνάξω γιατί με πήρε τηλέφωνο η Μυρτώ και χρειάζεται λίγη βοήθεια με τον μικρό, με ζητάει συνέχεια και δεν την αφήνει να δουλέψει.»

«Πήγαινε εσύ και θα τις φέρω εγώ πίσω... »

«Σίγουρα; Αν έχεις δουλειά μπορώ να περιμένω λίγο ακόμα...»

«Η δουλειά που έχω μπορεί να γίνει και αργότερα.» χαιρετήσαμε τον Κυριάκο και βγήκαμε έξω. Εκείνη την στιγμή έφτασε ο Παναγιώτης, αφού αντάλλαξαν μερικές κουβέντες ο Μιχάλης έφυγε και μείναμε οι δυο μας.