De Uitverkorene 2

124. Ontvoerd

Marilou

Ik loop met snelle stappen door het roedel huis. Ik gooi zijn kantoor deur open. " het is begonnen " zeg ik. Matthew en nog een man kijken op. Matthew staat op en de man kijkt me geërgerd aan. " wat is begonnen?" Vraagt hij en loopt naar me toe. " Canada. Het is oorlog " zeg ik en tril van woede. " hey hey rustig " zegt hij kalmerend en legt zijn handen op mijn schouders. " wie is dit meisje?" Vraagt de man geïrriteerd. " de Uitverkorene " zegt Matthew snel. Jake komt het kantoor binnen. Hij slaat meteen zijn armen om me heen. Het trillen stopt niet. Die bom kon iemand anders raken. Mijn familie kon geraakt worden. Die gekken. " breng haar naar de woonkamer " zegt Matthew en Jake begeleid me naar de woonkamer. Hij laat me zitten en geeft me een glas water. Ik pak hem aan en probeer een slok te nemen, maar ik tril te erg. Hij pakt het glas weer van me over en kijkt me bezorgt aan. " hey het komt goed. Rustig " stelt hij me gerust en wrijft over mijn rug. Matthew en de man komen de woonkamer in. " okay wat is er aan de hand Marilou?" Vraagt Matthew en gaat naast me zitten. De man kijkt me kil aan. " er is een bom ontploft op mijn oprit " zeg ik. Beide mannen gaan recht zitten. " is er iemand gewond geraakt?" Vraagt Jake. Ik schud nee. " we zijn allemaal okay, maar ik weet zeker dat Canada hier achter zit " zeg ik. " dat moeten we nog zien " zegt de man. " Marilou dit is de Alfa van de roedel hier verder op. Alfa Alex " ik knik. " de Canada roedel doet veel stommen dingen, maar de Uitverkorene aanvallen doen ze niet. Ze hebben trouwens ook geen reden om dat te doen " zegt de man. " wij hebben Jonathan Bradley " zeg ik en de man's mond valt open. " precies ja " zeg ik geïrriteerd en sta op. " wat nu?" " nu is het oorlog " zeg ik tegen Jake. " wij steunen je " zegt Matthew. " mijn roedel ook " zegt de man. " ik denk dat elke roedel je zal steunen. Niemand mag die kinderen " zegt Jake. Ik knik. " ze gaan die oorlog niet winnen " zeg ik.

Ik loop de woonkamer in. Ik tril nog steeds en de enige die me rustig kan krijgen is Ross. " Riker weet je waar Ross is?" Vraag ik en hij schud nee. " misschien in de studio " ik knik en snel naar boven. Ik sta even stil op onze nieuwe verdieping. Ik moet deze nog afmaken. Ik zal de feeën vragen of ze me willen helpen. Ik snel weer verder en open de deur naar de studio. " Ross?" Ik krijg geen antwoord. Ik kijk de studio rond, maar zie hem niet. Ik loop naar de danszaal, maar zie alleen Bo dansen. Ik snel naar onze kamer, maar zie hem niet. Ik snel naar Noa's kamer, maar daar is hij ook niet. Ik pak mijn telefoon en bel hem. Ik hoor zijn ringtoon in onze badkamer. Ik loop er heen. Ik hang op en zie Ross telefoon liggen op de grond. Ik voel zijn gevoel. Angst. Hij voelt pure angst. Ik haal zwaar adem en ik heb het gevoel dat ik ieder moment in kan storten. Ik haal een hand door mijn haar. Ik schreeuw en sla op onze spiegel bij de wasbak. Het breekt in duizend stukje en ik kijk naar mijn knokkels. Bloed vloeit uit de sneetjes. Ik zak neer op de grond en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik tril nog erger dan net. Iemand komt de badkamer in en hapt naar adem. Degene knielt bij me neer en slaat zijn armen om me heen. " rustig maar " sust Rocky. Ik word niet rustig. Het enige wat mij rustig krijgt is Ross.

Ross

Ik zit vast aan een stoel. Mijn handen zijn aan de armleuningen vast gebonden en tape houd mij er van te kunnen praten. Mijn ogen zijn nog vermoeid en herinneren wat er gebeurt kan ik niet goed. Het is donker in de ruimte waar ik zit. Ik hoor een deur open gaan. Voetstappen komen mijn richting op. Met een snelle beweging verdwijnt het tape van mijn mond. Ik kan een pijn kreun niet onderdrukken. " zo dus dit is de vlam van de Uitverkorene " zegt een zware stem. " ze zijn verloofd " de stem die het zegt klinkt heel jong. " verloofd nog wel? Ha ze houden dat nooit vol " zegt de man. Een hand pakt mijn kin stevig vast. " jij zal nooit meer terug keren naar Marilou " hij spuugt 'Marilou' uit alsof het vuil is. Ik trap hem. Hij lacht. " jij zielig jongetje " zegt hij en laat me los. Ik hoor de voetstappen verdwijnen en dan wordt de deur hard dicht geslagen. Ik heb geen idee waar ik ben. Ik heb geen idee hoe ik hier ben gekomen. Ik heb geen idee wie de man is. Ik heb geen idee wat hij wil. Ik weet niet eens of ik hier levend uit kom. Ik voel me zo leeg nu. Ik weet niks meer. Marilou zou me nu een moed geven om niet zielig te wezen en heel diep na te gaan denken, maar ze is er niet. Ze is er niet.